பாலாஜியைப் பார்த்தநாள்
நான் வேலை தேடிய காலத்தில் திருவேங்கடவன் பல்கலைக்கழகத்தில் விரிவுரையாளர் பணி காலியாக இருக்கிறது என விண்ணப்பம் செய்தேன்; நேர்காணலுக்கும் அழைக்கப்பட்டேன்; ஆனால் போகவில்லை. அப்படிப் போகாமல் இருந்ததற்கான காரணத்தை சொன்னால் எல்லோரும் சிரிக்கக் கூடும். மற்றவர்கள் சிரிப்பார்கள் என்பதைக் கூட விட்டு விடலாம். அந்தக் காரணத்தை நினைத்துக் கொண்டால் எனக்கே இப்போது சிரிப்பு வருகிறது. இவ்வளவு முட்டாளாக இருந்திருக்கிறோம் என்று தோன்றுகிறது.படிக்கிற காலத்தில் அதிதீவிர நாத்திகன் என என்னை நினைத்துக் கொண்டவன். நாத்திகம் பேசும் ஒருவன் கடவுள் பெயரில் இருக்கும் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தில் பணியாற்றுவது சரியாக இருக்குமா? என மனச்சாட்சி கேட்க, அதற்கு மதிப்பளித்து அந்த நேர்காணலுக்குப் போகாமல் விட்டுவிட்டேன்.இன்னொருமுறை ஒரு மாநாடு. தமிழ் ஆராய்ச்சியாளர்கள் எல்லாம் தங்கள் புலைமையை வெளிப்படுத்த நடத்தப்படும் அந்த மாநாடு திருப்பதியில் நடந்தது. நான் கட்டுரை அனுப்பியிருந்தேன்; பயணப்படியுடன் கூடிய அழைப்பும் வந்தது; அப்போதும் போகவில்லை.
சென்னை வரை முன்பதிவு செய்த ரயிலில் போய் இறங்கினேன். காலையில் அந்த ரயில் சென்னையில் இறக்கி விட்டது. திருப்பதிக்குச் செல்லும் ரயிலின் புறப்படும் நேரம் மாலையில் தான். முன்பதிவில்லாத ரயில் பெட்டியில் சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்திலிருந்து திருப்பதி மெயில் கிளம்பிய போது மாலை 4.30. திருப்பதி சந்திப்புக்கு அந்த ரயில் போய்ச் சேரும்போது இரவு 8.25. தமிழ்நாட்டின் எல்லையைத் தாண்டி ஆந்திரத்தின் எல்லைக்குள் நுழையும்போது வித்தியாசம் ரயில் நிலையங்களின் பெயர்ப்பலகைகளில் மட்டுமே தெரியவில்லை. செம்மண் புழுதியும் அழுக்குப் படிந்த கட்டிடங்களுமாக ஆந்திராவின் சிறுநகரங்கள் இன்னும் பழைய நிலையில் தான் இருந்தன. கடந்த பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகளாகத் தமிழ்நாட்டுக் கிராமங்களும், சிறுநகரங்களும் அடைந்து வரும் மாற்றங்களை ஆந்திரத்தில் காணமுடியவில்லை.
வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே போகும்போது, உள்ளுக்குள் திடீரென்று அந்தச் சந்தேகம் வந்தது. பையைத் திறந்து பார்த்தேன். நான் நினைத்து சரிதான். பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து அனுப்பிய கடிதத்தை நான் எடுத்து வரவில்லை. அதில் தான் நான் தங்க வேண்டிய விடுதியின் பெயரும், அதன் முகவரியும் இருக்கிறது. அந்தக் கடிதத்தை எடுத்து வைக்க மறந்து விட்டேன். கடிதத்தைக் கட்டாயம் உடன் கொண்டு போக வேண்டும் என்பதில்லை. ஆனால் கையில் இருந்தால் ஒரு தெம்பு உண்டு. ஆனாலும் அச்சம் எதுவுமில்லை. கையில் அலைபேசி இருக்கும் போது ஏன் கவலைப்பட வேண்டும். பயிலரங்க ஒருங்கிணைப்பாளரைத் தொடர்பு கொண்டேன். அவர் நான் போக வேண்டிய விருந்தினர் இல்ல முகவரியைச் சொல்லி விட்டு, அங்கு என்னைக் கவனித்துக் கொள்ள ஏற்பாடு செய்துள்ளவரின் அலைபேசி எண்ணைக் குறுந்தகவலாக அனுப்பி வைக்கிறேன் என்றார். அவரது ஏற்பாடுகள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.
திருப்பதி ரயில் சந்திப்பில் இறங்கி வாசலை நோக்கி வந்தேன். கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் அலையும் மனிதத்தலைகள். பலர் மொட்டையடித்திருந்தார்கள். திருப்பதி மொட்டை பற்றிய வழக்கு மொழிகளும் சொலவடைகளும் நினைவுக்கு வந்தன. மொழிக் கிடங்கு பண்பாட்டு அசைவுகளோடு தான் இயங்குகின்றன என்பதும் நினைவில் வந்து போயின. வாசலை நெருங்க நெருங்க மனசு கொஞ்சம் திக்திக்கென்றது. ஆட்டோக்காரரிடம் எந்தமொழியில் பேசுவது என்பது தான் அந்தப் பதற்றத்தின் பின்னணி. தமிழ் தெரியாத ஆட்டோக்காரரிடம் தமிழில் பேசுவது என்னைக் காட்டிக் கொடுத்து ஏமாறத் தூண்டலாம். ஆங்கிலத்தில் பேசுவது அராஜகம். தெலுங்கில் பேச எனக்குச் சரியாக வராது.
வாசலில் தெரிந்த அந்தப் பதாகை எனது பதற்றத்தை அடியோடு போக்கி விட்டது. அந்தப் பதாகையைத் தாங்கியவர்கள் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் என்று உறுதியாக நம்பினேன். நெருங்கிப் போய்ச் சிரித்தேன். அவர்களிடத்தில் பல்கலைக்கழகம் நடத்தும் பயிலரங்கிற்கு வல்லுநராக அழைக்கப்பட்டிருக்கிறேன் என்று சொன்ன போது ’ரொம்ப மகிழ்ச்சி’ ஆங்கிலத்தில் சொல்லி கைகுலுக்கி வழி நடத்தினார் ஒருவர்.அவர்கள் பிடித்திருந்த பதாகையில் இருந்த ஆங்கில வாசகத்தை, “அன்பரே! தாங்கள் வரவு நல்வரவு ஆகட்டும்” என மொழி பெயர்த்துக் கொண்டேன். தமிழ் படிக்கும் மாணவர்கள் என்றாலும் ஆந்திராவில் நல்ல ஆங்கிலம் பேசுகிறார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவர் காட்டிய வாகனத்தில் அமர்ந்து கொண்டேன்.
விருந்தினர் விடுதியின் பொறுப்பாளர் தெலுங்கில் பேச, நான் தமிழில் பேச சிக்கல் ஆரம்பமாகி விட்டது. என்னை அழைத்த தமிழ்ப் பேராசிரியருக்கு அலைபேசியில் முயற்சி செய்த போது தொலைபேசியும் தெலுங்கில் பேசியது. அநேகமாக அதன் உரிமையாளர் எந்தப் பதிலும் சொல்லத் தயாரில்லை என்பதைத்தான் தெலுங்கில் சொல்வதாகப் புரிந்து கொண்டேன். ஒரு முறை இருமுறை அல்ல; பல முறை அதே பதில் தான் கிடைத்தது. நாத்திகனான நம்மைப் பாலாஜி சோதிக்கிறான் என்று நினைக்கத் தூண்டியது மனம்.
விடுதியில் அறை இல்லை என்றால் திரும்பவும் நகரத்திற்குள் சென்று தங்கும் விடுதிகளில் அறை தேட வேண்டும். எரிச்சலாக இருந்தது. அழைத்தவர் நன்றாக ஏற்பாடு செய்திருக்கிறார் என்று சொன்ன மனம் அவரது கவனக்குறைவு பற்றி எடுத்துச் சொல்லியது. அவர் யாராவது ஒருவரை ரயில்வே நிலையத்திற்கு அனுப்பியிருக்கலாமே என்று நினைக்கத் தூண்டியது.
பல்கலைக்கழகத்தில் வேறு விருந்தினர் விடுதி ஏதேனும் உண்டா எனத் திரும்பவும் கேட்டேன். இல்லை; இது ஒன்று தான் பல்கலைக்கழக விருந்தினர் விடுதி என்று பதில் சொல்லி விட்டுத் தமிழ்த்துறைக்கு ஒதுக்கப்பட்ட நான்கு அறையிலும் நாலுபேர் இருப்பதாகச் சொன்னார். எல்லா அறைகளிலும் ஆட்கள் இருப்பதாகச் சொன்னார். என்னை அழைத்தவரைத் திரும்பவும் அலைபேசியில் தொடர்புகொள்ள முயன்றேன். அந்த அலைபேசி அணைத்து வைக்கப்பட்டுவிட்டது என்பதை ஆங்கிலத்தில் சொன்னபோது புரிந்து கொண்டேன்.
கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போல என்பார்களே அதுதான் அப்போதைய நிலைமை. நாளைக்காலையில் பயிலரங்கில் பயிற்சி அளித்து விட்டு சிறப்பு வரிசையில் பாலாஜியைப் பணம் கட்டிப் பார்த்து விடுவது என்ற திட்டம் தப்பி விடும் போல் தோன்றியது. ”விரைந்து முடிவு எடு; பேருந்து நிலையத்திற்குப் போ; பேருந்தைப் பிடித்துச் சென்னைக்குத் திரும்பு” என மனம் விரைவுபடுத்தியது. ஆனால் உடல் அசைய மறுத்தது. வாசலைப் பார்த்து நின்ற போது அந்த நாலுபேரும் வந்தார்கள். அந்த நான்கு பேரில் ஒருவரை ஏற்கெனவே தெரியும். இரண்டு முறை வெவ்வேறு கருத்தரங்குகளில் சந்தித்திருக்கிறேன்; பேசியிருக்கிறேன்; ஆனால் பெயர் தெரியாது.
பெயர் தெரியாவிட்டால் என்ன? பாலாஜி என்று வைத்துக் கொள்வோம். மனிதனின் தவிப்பைப் புரிந்து கொண்டு உதவ வருபவன் தானே இறைவன்.
கருத்துகள்