கோடைகாலம் - நினைவுகள்

போன வருடத்தை விட இந்த வருட வெயில் கூடுதல் - ஒவ்வொரு வருடக் கத்திரி வெயிலின் போதும் இந்த வாக்கியத்தை யாராவது சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்.

கடந்த இரண்டு கோடையிலும்  விருப்பமான பயணம் என ஒன்றையும் மேற்கொள்ளவில்லை. பணி ஓய்வுக்குப் பின் போட்டிருந்த பயணத்திட்டங்கள் எல்லாம் கரோனாவின் நெருக்கடியால் இல்லாமல் ஆகிவிட்டன.  கோடை காலம் தொடங்கும்  இந்த நேரத்தில் நினைத்துப் பார்த்தால் எனது நீண்ட பயணங்கள் எல்லாம் கோடை விடுமுறையில் நிகழ்ந்தனவாகவே இருக்கின்றன 

ஒருவிதத்தில் எனக்கு ஆசிரியர் பணி விருப்பமான பணியாகவே இருந்தது.  தொடக்கம் முதலே அதன் மீதான காதல் குறைந்ததே இல்லை. காரணங்கள் பல உண்டு என்றாலும் முதன்மையான காரணம் மொத்தமாகக் கிடைக்கும் கோடை விடுமுறை தான். அதுவும் பல்கலைக்கழக ஆசிரியராக இருப்பவர்கள் இன்னும் கொடுத்து வைத்திருப்பவர்கள். மே முதல் தேதி முதல் ஜுன் 30 வரை அறிவிக்கப்படாத விடுமுறை நாட்கள். மொத்தமாக 60 நாட்கள் விடுமுறை கிடைக்கின்ற பணி வேறு எதுவும் இல்லை தானே?

எனது நீண்ட பயணங்கள் எல்லாம் கோடை விடுமுறையில் இருக்கும். பாண்டிச்சேரியில் இருக்கும் போதும் சரி திருநெல்வேலிக்கு வந்து பிறகும் சரி எல்லாக்கோடை விடுமுறையிலும் சில ஆயிரம் கிலோமீட்டர் தூரமாவது பயணம் செய்திருப்பேன். அதிலும் திருநெல்வேலி மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத்திற்கு வந்த பிறகு எடுத்துக் கொண்ட பல்வேறு பொறுப்புகள் காரணமாகப் பயணங்களின் தூரம் அதிகமாகியிருந்தது. பலரும் விரும்பி ஏற்காத வேலைகளை நான் எடுத்து கொண்டது பயணங்களின் மீதான விருப்பத்தின் காரணமாகத்தான். பல்கலைக் கழகத்தின் தொலைதூரக் கல்வித்திட்டத்தின் தேர்வுகள் நடைபெறும் தேர்வு மையங்கள் பல்வேறு மாநிலங்களில் இருக்கின்றன என்றாலும் எப்போதும் நான் கேரளத்தின் வழியாகப் போகும் வாய்ப்பையே தேர்வு செய்வேன்.

மலையாள எழுத்துக்களை நிறுத்தி வாசிக்கவும் மலையாளிகளோடு வேகம் குறைவாகப் பேசவும் முடியும் என்பது காரணமாக அல்லாமலேயே கேரளத்தின் வனப்பு என்னை ஈர்ப்பதாகவே இருக்கிறது. நீல நிறமாக இல்லாமல் பச்சை வண்ணத்தில் அலைஅலையாய் நகரும் நதிகளும் குளங்களும் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் இருக்கும் கேரள பூமியை ஒரு முறை பார்த்தவர்கள் திரும்பவும் பார்க்கவே விரும்புவார்கள்.

கேரளத்தின் திருச்சூருக்குப் பத்துக்கும் மேற்பட்ட முறை பயணம் செய்துவிட்டேன் என்றாலும் முதல் பயணம் இப்போதும் பசுமையாக நினைவில் இருக்கிறது. 1988 ஆம் ஆண்டு திருச்சூரில் நடந்த மார்க்சீய லெனினிய சம்மேளம் ஒன்றில் நாடகம் போடுவதற்காக மதுரையிலிருந்து நண்பர்கள் எட்டுப் பேர் பயணம் போனோம். போடப்போகும் நாடகம் பல்லக்குத்தூக்கிகள். சுந்தரராமசாமியின் கதையை நான் தான் நாடகமாக ஆக்கி இருந்தேன். அந்தப் பயணம் ஒருவிதப் பயத்துடன் கூடிய பயணம். மார்க்சிய லெனிய இயக்கங்கள் ஆபத்தானவை என்ற கருத்தியல் வலுப்பட்டுக் கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் அந்த மாநாடு நடந்தது. அத்தோடு அம்மாநாட்டில் கேரளத்தின் வயநாட்டுப் பழங்குடிகளும் அவர்களை வழி நடத்தும் இயக்கமும், அதன் தலைவர்களும் கலந்து கொள்ளப் போகிறார்கள் என்பது கூடுதல் அச்ச உணர்வை உருவாக்கி இருந்தன. ஆனால் அந்த மாநாட்டின் பின்விளைவுகளாக அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை.

அந்தப் பயணம் எனக்கு கேரளத்தின் மீது காதலை ஏற்படுத்தி விட்டது. அதிகாலை நேரத்தில் ஒலிக்கும் கோயில் மணிகளும், ஆறுகளில் குளிக்கும் மனிதர்களும், மெல்ல நகர்ந்து செல்லும் படகுகளும் இப்போதும் ஈர்ப்பனவாக இருக்கின்றன என்றாலும் இப்போது கேரளத்திற்குச் செல்வதை விடவும் தமிழ் நாட்டின் கிராமங்களுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசையே அதிகமாகிக் கொண்டிருக்கிறது. ஏனென்றால் தமிழ்நாட்டின் கிராமங்கள் சுத்தமாகத் தங்கள் அடையாளங்களை இழந்து வருகின்றன. இருபத்து ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு கிராமத்திலிருந்து வந்து நகரவாசியான நான் திரும்பவும் சென்று ஏதாவது ஒரு கிராமத்தில் ஒரு வாரம் தங்கி இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். இருந்தனவும் இல்லாமல் போய்விட்டனவும் எவை என்று எழுதப் பட வேண்டும்.

**********************

போன வருடத்தை விட இந்த வருட வெயில் கூடுதல் - ஒவ்வொரு வருடக் கத்திரி வெயிலின் போதும் இந்த வாக்கியத்தை யாராவது சொல்லக் கேட்டிருப்போம்.. இந்த வருடம் அந்தப் பேச்சையும் தூக்கிச் சாப்பிட்டுவிட்டு, நேற்று பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இவ்வளவு. இறந்தவர்கள் இவ்வளவு என்ற புள்ளிவிவரக் கணக்காக மாற்றி விட்டது கரோனோ.  கோடையும் போய் விட்டது. ஆடிக்காத்து பறபறவென்று அடித்து முடியப்போகுது. இளவேனிலில் வந்த கரோனா முதுவேனில் தாண்டி கார்காலத்தையும் கடந்துவிட்டது. அடுத்த கோடை வரை நீளும் என்றே சொல்கிறார்கள்.

குளிர்காலத்தைவிடக் கோடைகாலம் தான் அச்சமூட்டும் ஒன்று. மாணவனாக இருந்த காலத்தில் கோடை விடுமுறை விடுவதை ஏற்றுக் கொள்ளாத மனது என்னுடையது. பள்ளிக்காலத்திலிருந்தே விடுதி வாழ்க்கையிலிருந்த எனக்கு விடுதி வாழ்க்கையைவிட வீட்டு வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியானதாக இருந்ததில்லை அதிலும் கோடைகாலத்து வெயிலில் பெரும்பாலும் எங்களூரிலிருந்த ஆலமரத்து நிழல்களே ஓரளவு ஆறுதல் தரும். இரவுப் படுக்கைக்கு வெப்பம் இல்லாத இடங்களைத் தேடிக் கண்டுபிடிப்பதே பெரும்பாடாக இருக்கும். ஊர்ச்சாவடி மொட்டைமாடியில் படுக்கலாம். ஆனால் பகலின் வெப்பம் அனைத்தையும் திருப்பிவிடும் சுண்ணாம்புத்தளம் காளவாய் போலக் கொதிக்கும்.

கோடைகால வியாதிகள் என்று ஒரு பட்டியலே இருந்தது.  அம்மை, வயித்துப்போக்கு, காலரா போன்ற தொற்றுவியாதிகள் வெயில்காலத்தைத் தேர்வுசெய்தே வந்துசேரும். அதிகப்படியான வேர்வையில் நெற்றியெல்லாம் வேர்க்குரு கொப்பளங்களாகிவிடும். உடலெங்கும் சொரிந்து காயமான காலங்கள் உண்டு. நொங்குப் பட்டைகளைத் தடவி குளிர்ச்சியை உண்டுபண்ணித் தப்பிப்போம். அதேபோன்று இன்னொரு நோய் சிரங்கு. அதுவும் வெயிலின் விளைவுதான். இந்த நோய்கள் எல்லாம் இப்போது இல்லை. அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளும் அதனை ஏற்று மக்களுக்குத் தடுப்பு மருத்துகளத் தந்த தமிழக அரசின் தொடர் முயற்சிகளும் நலவாழ்வை உறுதி செய்திருக்கின்றன. இந்தக் கரோனாவுக்கும் அறிவியல் ஒரு தடுப்பு மருந்தைக் கண்டுபிடித்துவிட்டால் அரசு வேகமாகச் செயல்பட்டுத் தடுத்துவிடும் என்றே நினைக்கிறேன்.

******************** 

கத்திரி வெயில் என்று அழைக்கப்படும் அக்கினி நட்சத்திரக் காலத்தில் முக்கியமான வேலைகளைச் செய்யாமல் தள்ளிப் போடுவது தமிழர்களின் வழக்கம். பதினெட்டாம் பெருக்கு என அழைக்கப்படும் ஆடி பதினெட்டில் முதல் ஏர் வைத்து முதல் விதை பாவும் பழக்கம் உள்ள நமது முன்னோர்கள் முதல் கூடலை- புதுமணத் தம்பதிகளின் முதல் புணர்ச்சியை- ஆடி மாதத்தில் வைத்துக் கொள்வதில்லை என்பதற்குக் கூட இந்த அக்கினி நட்சத்திரம் தான் காரணம். ஆடியில் புணர்ந்தால் சித்திரையில் பிள்ளை பிறக்கும். சித்திரை வெயிலில் - அதிலும் கத்திரி வெயில் பிள்ளை பெறும் வலியை மற்றவர்கள் சொல்ல முடியாது. பெறுபவருக்குத் தான் தெரியும்.

அக்கினி நட்சத்திரத்தின் கால அளவு மொத்தம் பதினான்கு நாட்கள். பின்னேழு முன்னேழு என ஒரு வழக்குச் சொல்லால் குறிக்கப்படும் கத்திரி வெயில் காலம் என்பது சித்திரை மாதத்தின் கடைசி ஏழு நாட்களும், வைகாசி மாதத்தின் முதல் ஏழு நாட்களும். அந்தப் பதினாலு நாட்களுக்குப் பின் குறையத் தொடங்கும் வெயில் வைகாசி கடைசியில் கார்காலமாக மாறி ஆடியில் பரபரக்கும். இந்தப் பதினான்கு நாட்கள் என்பது இப்போதெல்லாம் நீண்டுகொண்டே இருக்கிறது.

சில ஆண்டுகளாகக் கால மாற்றத்தை அவ்வளவு சுலபமாக ஊகித்துவிட முடியவில்லை. திடுதிப்பென்று ஒரே நாளில் வெப்ப நிலை அடியோடு மாறிப் போகிறது. திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் தான் கால நிலை மாற்றம் இப்படித் தாறுமாறாக இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். பாண்டிச்சேரிக்குப் போன போது அங்கேயும் அப்படித் தான் இருக்கிறது. தமிழகத்தின் பல பகுதிகளிலும் கால நிலை மாற்றம் மனிதர்களின் முன் அறிவுக்கு மாறாகவே இருக்கின்றது. எல்லாவற்றையும் முந்திரிக் கொட்டை மாதிரி அவசரமாகச் செய்து பார்க்கும் மனித ஆசை இயற்கைக்கும் வந்து விட்டது என்றே தோன்றுகிறது. ஆனால் விஞ்ஞானிகள் வேறு விதமாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். காரணம் தெரியவில்லை.?

நகரத்தின் விரிவாக்கப் பகுதி என்ற பெயரில் மனைகள் விற்ற போது ஒரு மனையை வாங்கிச் சொந்த வீடு கட்டிக் குடி போனேன். ஒவ்வொரு மாதமும் கட்ட வேண்டிய வங்கித் தவணையை ஓரளவு மறக்கச் செய்வது காலை நடையின் போது கிடைத்த அந்த இதமான காற்றும் விதம் விதமான ஒலிகளும் தான். ஏப்ரல் மாத இறுதியில் நள்ளிரவில் தகிக்கும் வெக்கை கூட அந்தக் காலை நேரம் கிளம்பும் மெல்லிய காற்றில் மறந்து போகும். நான் வீடு கட்டிக் கொண்டு போன போது பக்கத்தில் தொடர்ச்சியாக வீடுகள் இருந்ததில்லை. இரவில் பார்த்தால் கொஞ்சம் பயமாகத்தான் இருக்கும். தூரத்தில் கண்மாய்க் கரையில் இருந்த பெரிய ஆலமரம் அதிகம் சப்தம் எழுப்பாது ; ஆனால் அதன் முன்பாக இருந்த தென்னந்தோப்பு அசையும் சப்தம் விநோத ஒலிகளோடு இருக்கும்.

மரம் உரசும் ஒலியா? பறவைகளின் பிரசவ வேதனையா? என்று தெரியாது. அந்த சப்தங்களின் தொடர்ச்சி சொல்லும் கதைகள் சுவாரசியமானவை. இந்த ஒலிகளையெல்லாம் இளமைப் பருவத்தில் எனது கிராமத்தில் கேட்டிருக்கிறேன். எங்கள் ஊருக்கு வடக்கே இருந்த மலைக் குன்றிலிருந்து ஓர் அருவி கிளம்பிப் பாறைகளில் மோதித் தரையிறங்கும். தாழம்பூக்கள் அடர்ந்த ஒரு காட்டுப் பகுதிதான் அதன் மூலம் என்பதால் அந்த அருவிக்குப் பெயர் தாழையூத்து எனச் சொன்னார்கள். தாழையூத்துக்கும் மேலே போனால் குறிஞ்சிக் காடு ஒன்று பரந்து விரியும்.

குறிஞ்சி மலர் அபூர்வமாகப் பூக்கும் பூவகை என்பதெல்லாம் அந்தச் சின்ன வயதில் எனக்குத் தெரியாது. எனது கிராமத்து மனிதர்களுக்குமே அது தெரிந்திருக்கவில்லை. இன்றே அடுப்பெரிக்க வேண்டும் என்றால் அந்தக் குறிஞ்சிக் காட்டுப் பகுதிக்குச் சென்று காய்ந்து நிற்கும் குறிஞ்சிமார்களை வெட்டி எடுத்துக் கொண்டு வருவார்கள். படபடவெனப் பற்றியெரியும் குறிஞ்சிச் செடியிலிருந்து வரும் நாற்றம் பலருக்கும் பிடிக்காது என்பதால் அதை அடிக்கடி எரிக்கும் விறகாகக் கூட பயன்படுத்தியதில்லை.

எழுபதுகளில் வந்த பசுமைப் புரட்சியும் வெண்மைப் புரட்சியும் நாட்டில் மின்சாரத்தின் பயன்பாட்டை அதிகப் படுத்தியதின் விளைவுகளைப் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பே எங்கள் கிராமம் அனுபவித்து முடித்து விட்டது. அறுபதுகளின் இறுதியில் ஐந்து மோட்டார் தோட்டத்துடன் இருந்த அந்தச் சின்ன கிராமம் எழுபதுகளின் இறுதியில் நூறு மோட்டார் தோட்டங்கள் கொண்ட கிராமமாக மாறியது. கிராமத்தை விட்டு வெளியேறி தோட்டங்களை நோக்கிப் போனால் தாழையூத்தின் அருவி ஓசை கேட்பதற்குப் பதிலாக மின்சார மோட்டார்களின் உறுமும் ஓசைகளும் கொட்டும் நீரின் சப்தமும் மட்டுமே கேட்டன.

கிணறுகளில் இருந்த கமலைக் கால்கள் கழற்றப்பட்டு விட்ட நிலையில் கொட்டங்களில் கட்டிய மாடுகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து போய்விட்டன. மாடுகள் போட்ட சாணி உரத்துக்குப் பதிலாக யூரியா, பாஸ்பேட், சல்பேட், எனச் செயற்கை உரங்கள் வாங்கவும், பூச்சி மருந்துகள் வாங்கவும் உரக் கடைகளில் வரிசையில் நின்றார்கள் எங்கள் ஊர் விவசாயிகள். இவற்றுக்கெல்லாம் அரசுகள் வழங்கிய பயிர்க்கடன்களும் உரக்கடன்களும் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து கொண்டே இருந்தன. மின்சார மோட்டார்கள் வந்த இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளில் எங்கள் ஊர் மாறித்தான் போனது.

அதுவரை பயிரிட்டுக் கொண்டிருந்த உணவுப் பயிர்களான சோளம், கம்பு, கேழ்வரகு, சாமை போன்றன அரிதாகிப் போய்விட்டன. எல்லாரும் பருத்தியும் மிளகாயும் பயிரிட்டுப் பணம் பார்ப்பது என்று மாறினார்கள். சிலர் கரும்பு போடத் தொடங்கினர். உணவுப் பயிர்களைப் பயிரிடாத நிலையில் கையில் காசும் புரண்டது. ஆனால் கிணறுகளில் நீரின் அளவு குறைந்து கொண்டே போனது. கமலையிலிருந்து குதித்து நீச்சல் அடித்து மகிழ்ந்த சிறுவர்கள் இப்போது குதித்தால் தரை தட்டி விடும் நிலை தோன்றியது.

மின்சார மோட்டாரின் தேவையைப் பூர்த்தி செய்ய கிணறுகள் ஆழப் படுத்தத் தொடங்கிய போது விவசாயிகளின் துயரம் தொடங்கியது. கிணற்றடி நீர் இறங்க இறங்க தாழையூத்து அருவியும் வறண்டு போய்விட்டது. மலையின் வளம் குறைந்ததின் சாட்சியாக இருந்த குறிஞ்சிக் காடு கூட இப்போது இல்லை. தாழையூத்து அருவி தொடங்கிய இடத்தில் இருந்த தாழம்பூப் புதர்களும் இப்போது இல்லை. ஒன்றிரண்டு செடிகள் மட்டுமே இப்போது நிற்கின்றன.

வீட்டிலிருந்து சூரியன் வரும் முன்பே ‘வாக்கிங்’ செல்லும் பழக்கத்தை ஆரம்பித்தேன்.காலையில் எழுந்து தேநீரைக் குடித்துவிட்டு நடக்கத் தொடங்கினால் அந்த ஆலமரம் வரை நடந்து விட்டு வருவதற்குள் கேட்கும் பறவைகளின் ஒலிகள் மெல்ல மெல்லக் குறைந்து விடும். சூரியன் வரும் போது பறவைகள் இரைதேடத் தொடங்கி விடும். ஆனால் சில் வண்டுகளின் ரீங்காரம் இடைவிடாது கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும்.

வைகறையிருளில் நடக்கத்தொடங்கி வெளிச்சம் வரும்போது கண்மாய்க் கரைக்குப் போய்விடுவேன். அப்போது தூரத்தில் மயில்கள் நின்று வேடிக்கை பார்த்தபடி கால்களை அசைத்து வைத்துக் கொண்டு மெல்ல நடக்கத் தொடங்கும். என்னோடு பழக வேண்டும் என்று சில மயில்கள் விரும்புவது போல என்னருகில் வந்து விட்டுச் சிறு தாவலுடன் பறந்து போய் விடும். எனது வீட்டிற்கு வரும் பெரியவர்களுக்குத் தர எதுவும் இருப்பதில்லை. ஆனால் நண்பர்களின் குழந்தைகள் அந்த மயிலிறகுகளை வாங்கிக் கொண்டு போகும்போது அடையும் சந்தோசம் சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியாத ஒன்று. மயிலிறகு தரும் சந்தோசம் எங்கிருந்து கிளம்புகிறது. அந்த மென்மையிலிருந்தா? நீண்டு வளைந்து நிற்கும் சாயலில் இருந்தா? பிரித்துக் காட்ட முடியாத வண்ணங்களிலிருந்தா? விளக்கிச் சொல்ல முடியாததுதான் அழகும் அதுதரும் சந்தோசமும் போலும்.

மயில்கள் உதிர்த்து விட்டுச் செல்லும் இறக்கைகளை மட்டும் நான் எடுத்து வந்து பத்திரமாகப் பாதுகாத்தேன். வீட்டிற்கு வரும் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் அல்ல வளர்ந்த பெண்களுக்கும் கூட மயிலிறகு பிடித்தமான ஒன்றுதான். ஆனால் ஆண்கள் இதுபோன்ற மென்மைகளை விரும்பாதவர்களாக ஆகி விட்டார்களா? அல்லது அப்படியான பாவனைக்குள் இருக்கிறார்களா? என்று தெரியவில்லை. ஒரு நண்பரின் மனைவி இரண்டு மூன்று தடவை எங்கள் வீட்டிலிருந்து மயில் தோகைளை வாங்கிச் சென்று அவர்கள் வீட்டின் கண்ணாடிக்குள் அழகுப் பொம்மைகளுடன் வைத்திருந்தார்.இந்த முறை வந்த போது திரும்பவும் மயில் தோகைகள் கேட்ட போது தான் காலை நடையின் போது மயில்கள் காணப்படாத சோகம் பெரியதாக மாறிவிட்டது.

விரிவாக்கப் பகுதியாக இருந்த கட்டபொம்மன் நகர், தனிநகராக ஆகிவிட்டது. தொடர்ச்சியாக வீடுகள் வரிசையாக வந்து விட்டன. மனிதர்களும் ஏராளமாக வந்து விட்டனர். முருகன் கோயில் பூசாரி ஐந்து மணிக்கே மணியை ஒலிக்கத் தொடங்கி விடுகிறார்.மாதா கோயில் மணி ஓசையும் மசூதியின் சங்கொலியும் அதிகாலை நான்கு மணிக்கெல்லாம் மனிதர்களை எழுப்பிக் கடவுளிடம் அழைக்கின்றன. இந்த ஓசைகளுக்கிடையில் பறவைகளின் ஓசை எங்கே கேட்கப் போகிறது என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

ஆனால் இப்போதெல்லாம் நள்ளிரவிலேயே பறவைகள் கூட்டம் கூட்டமாக எங்கோ போய்க் கொண்டே இருக்கின்றன. காலையில் என்னிடம் சிநேகம் காட்டிய அந்த மயில்கள் எங்கே போயிருக்கும்?

=============================================

சுகுமாரனின் கவிதை

---------------------------------------

ஒரு பிரம்மாண்ட சிலந்தி போல

கான்கிரீட் காடுகளுக்கு மேல் அசைகிறது சூரியன்

வெயில்

எலும்புகளுக்குள்ளும் நுழைந்து கருணையைக் கொல்கிறது

என் நம்பிக்கைகள் வற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன

பறவைகள் உலர்ந்த குரலில் புலம்புகின்றன

காலிக் குடங்கள் அலறுகின்றன

கோபத்துடன் நிமிரும் கைகளில் விலங்குகள்

பளபளக்கின்றன

வயிற்றிலடிக்கப்பட்டவர்களின் ஊர்வலங்கள் நகர்கின்றன

தார்ச்சாலை உருகி

பாரவண்டிக்காரனின் கால்கள் புதைகின்றன

காற்றைக் கடந்தன யாருடையதோ சொற்கள்:

'கொடுமையானது

இந்த கோடைக் காலம்'

இல்லை

எப்போதும் நாம் வாழ்வது கோடை காலத்தில்..."

கோடைகாலத்துப் பறவைகளின் பயணங்கள் பற்றிப் பலரும் எழுதியிருக்கின்றனர். கவி. சுயம்புலிங்கம் எழுதியுள்ள இந்தக் கவிதையை மட்டும் இங்கே வாசிக்கலாம்:

நூறு நூறு புதிய பறவைகள்

இலைக்கூட்டங்களில் விசிலடிக்கும்

எங்கள் கரிசல் சீமையில்

ஐப்பசி கார்த்திகைகளில்

வானம் கூடிக்கருக்கும்

வாடையும் தென்றலும்

மேகத்தை வருடிவிடும்

மின்னல்கள்

இருட்டுக்கு உதை கொடுக்கும்

இடி இறங்கிவந்து

பூமியைக் கிச்சங்காட்டும்

நூறுநூறு புதிய பறவைகள்

இலைக்கூட்டங்களில் விசிலடிக்கும்.

குளிச்ச மண்ணின் சுகமான வாசம்

துடுக்காய் வளரும் பச்சை முகங்கள்

கரிசல் முகம் களைகட்டும்

விவசாயிகள் நெஞ்சம் குளிரும்

காலம் இப்போ பெரண்டு போச்சு

வானம் சாம்பல் பூத்துத் தகிக்கிறது

கரிசல் பூமி பாளம் பாளமாக வெடிக்கிறது

கரிசல் மனிதன் கூசிப்போகிறான்

சுடுகிற கரிசலில் நின்று

பெருமூச்சு விடுகிறான்

இந்தப் பாழாய்ப்போன வானம்

நான் கட்டோடு அதை

வெறுக்கிறேன்.

எங்கள் சீமைக்கு

ஆரோக்கியமான வானம் வேணும்

வாழ்வு வேணும்

நாங்கள் அதைச் செய்தாகணும்

===================== மு.சுயம்புலிங்கம்