சாதியும் தேர்தலும்:இமையத்தின் தாலிமேல சத்தியம்
கொண்டிருக்கிறார்கள். அதிகமும் தோற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
நாடாளுமன்றத் தேர்தல் போன்ற பரப்பு கூடிய வெளிகளில் மக்களைச் சந்திக்க வேண்டிய வேட்பாளர்கள் நபர் ஒன்றுக்கு இவ்வளவு பணம் என்று தருவதைவிடக் குறிப்பிட்ட ஊருக்கு இவ்வளவு.. ஊரில் குறிப்பிட்ட சாதியினரின் பொது வேலைகளுக்காக இவ்வளவு என்று ஊரில் இருக்கும் கட்சிக்காரர்கள்/ பெரியவர்களுக்குப் பணம் கொடுத்துவிட்டுப் போய்விடுவார்கள். சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் கூடுதல் கவனம் செலுத்திடும் வேட்பாளர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் கட்சிப்பணி ஆற்றும் நபர்கள் என்ற கணக்கில் சில நூறுபேருக்கு மூன்று வேலை சாப்பாடு போட்டுக் கொண்டே இருப்பார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் யார்யார் எந்தக் கட்சிக்கு வாக்களிப்பார்கள் எனக் கணித்துச் சொல்லும் அடிப்படையில் வாக்காளர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியான கவனிப்புகள் நடைபெறும். கவனிப்புகள் முன்பெல்லாம் பொருட்களாக இருந்தன. இப்போது பணமாக மாறிவிட்டது. தலைக்கு இவ்வளவு என்ற நிலை. நூறு ரூபாய்க்கும் குறைவாகப் பட்டுவாடா செய்யப்பட்ட தேர்தல்கள் முடிந்து ஆயிரங்களுக்கு வந்துவிட்டது.
பொதுத்தேர்தல் சூத்திரங்களிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவை இடைத்தேர்தல்கள். தமிழகத்தில் திரும்பத்திரும்பச் சொல்லப்படும் சாத்தாங்குளம், திருமங்கலம், ஆர்.கே. நகர். சூத்திரங்களை அண்மையில் பாராளுமன்றத்தேர்தல்களோடு நடத்தப் பெற்ற சட்டமன்ற இடைத்தேர்தல்கள் மாற்றிவிட்டன. பாராளுமன்றத்திற்கு உதய சூரியனுக்குப் போட்டவர்களைக் கூட இரட்டை இலைக்குப் போடும்படி செய்தத்தில் பணத்திற்குப் பெரும்பங்கு இருந்தது. அதன் வழியாக இப்போது நடக்கும் ஆட்சி தக்கவைக்கப்பட்டது என்பதை அரசியல் விமரிசகர்கள் முன்வைத்தார்கள்.
பணத்தை முன்வைத்துப் பேசும் அரசியல் விமரிசகர்களை விடச் சாதியையும் சாதிப் பிரிவுகளையும் புள்ளிவிவரங்களோடு பேசும் ரவீந்திரன் துரைசாமி போன்ற அரசியல் விமரிசகர்களின் பேச்சு எரிச்சல் ஊட்டும் - மக்களாட்சி விரோதக் கருத்தாகத் தோன்றினாலும் அதுதான் தமிழகத்தின் யதார்த்தம் என்பதை ஆனந்த விகடனில் வந்துள்ள இமையத்தின் சிறுகதை உறுதிபடப் பேசுகிறது. “தாலி மேல சத்தியம்” [18.03.2020 ] என்ற தலைப்பில் - ஒரு பெண்ணின் ஆவேசக் குரலைத் தலைப்பாக்கிய கதை அது.
“நான் அவனுக்கா ஓட்டுப் போட்டன்? அவங்கிட்டப் போயி கேக்குறதுக்கு?” என்று கேட்ட அலமேலு சிறிது நேரம் பேசாமல் இருந்துவிட்டு “என்னோட ரெண்டு புள்ளமேல சத்தியமா சொல்றன். நாங்க ஆட்டோ சின்னத்திலதான் போட்டம்” என்று சொல்லி சத்தியம் செய்தாள்.
“நாங்க ஒங்கிட்ட சத்தியம் கேக்க வல்ல” என்று சொல்லிவிட்டு செல்வராஜ் கேலியாகச் சிரித்ததைப் பார்த்ததும் அலமேலுக்கு நல்ல கோபம் வந்துவிட்டது. கோபத்தில் பற்களை நரநரவென்று கடித்தாள். தலைமுடியை ஒதுக்கினாள். மாராக்கை சரிசெய்தாள். ஆண்களின் முன் பேசிக்கொண்டிருப்பது அவளுக்கு சங்கடமாக இருந்தது.
“பணம் தரலன்னா வீட்ட பூட்டிப்புடுவம்” என்று ராஜன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் வேகப்பட்ட அலமேலு “யார் வீட்ட வந்து யாரு பூட்டுறது? நல்ல கதயா இருக்கே” என்று அலட்சியமான குரலில் சொன்னாள்.
அலமேலுவின் பேச்சு ராஜனுக்குக் கோபத்தை உண்டாக்கியது. கடுப்புடன் செல்வராஜைப் பார்த்து “போயி பூட்டு” என்று அதிகாரத்துடன் சொன்னதும், இடது கையில் தொங்கவிட்டிருந்த பெரிய பையிலிருந்து ஒரு பூட்டையும், சாவியையும் எடுத்துகொண்டு வீட்டை பூட்டுவதற்காகப் போனதுதான் தாமதம் பேய்ப்பிடித்த பெண் மாதிரி வேகமாகப் போய் செல்வராஜை மறித்துக்கொண்டு நின்றாள். அவளை நகர்த்திவிட்டு வீட்டைப் பூட்டுவதற்காக செல்வராஜ் ஒரு அடிகூட எடுத்துவைத்திருக்க மாட்டான். ஆங்காரம் கொண்ட பெண் மாதிரி அவனை ஒரே நெட்டாக நெட்டித்தள்ளினாள். அவன் நிலைத்தடுமாறி மூன்று நான்கடி தூரம் தள்ளிப் பின்னால் போனான்.
இது கதையில் இடம்பெற்றுள்ள காட்சி. அண்மையில் நடந்து முடிந்த ஊராட்சித் தேர்தலில் பணத்தின் வேலை எடுபடவில்லை; சாதியே வாக்காளர்களிடம் எடுபடும் கருவியாக இருந்தது என்பதை வாசிப்பவர்களிடம் எந்தவித ஐயமும் தோன்றாத வண்ணம் எடுத்து வைக்கிறார். கொள்கை பேசி ஓட்டுக் கேட்ட காலம் முடிந்து, பணத்தால் வாக்குகளை வாங்கிவிடலாம் என்ற நம்பிக்கை வந்தது. இப்போது உருவாக்கப்பட்டுள்ள கூட்ட மனோபாவத்தால் - ( Mass pshycheque ) சாதிக் கணக்கையே முதன்மைப்படுத்திப் பேச வேண்டிய நெருக்கடி உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது. நாடாளுமன்றத் தேர்தல் போன்ற பெருவெளிப் பரப்பில் மதப்பெரும்பான்மை எடுபடலாம். ஆனால் ஊராட்சி மன்றத்தேர்தல் என்னும் சிறுவெளிப் பரப்பில் சாதியே முதன்மையான வாக்குவங்கித் திரட்டலுக்கான கருவி எனக் காட்டுகிறது கதை
“குடித்தெருவுல ஓட்டுக்கு அஞ்சாயிரம்னும், காலனியில ஓட்டுக்கு ஆறாயிரம்னும் கொடுத்தன். ஓட்டுக்குன்னு கொடுத்தது மட்டும் அறுவத்தியெட்டு லட்சம். நாமினேஷன் கொடுத்ததிலிருந்து முந்தா நாள் ஓட்டு எண்ணுறவர பிராந்திக்கின்னு, பிரியாணிக்கின்னு, சாப்பாட்டுக்கின்னு கொடுத்தது மட்டும் பன்னண்டு லட்சத்துக்கும் மேல செலவாச்சி. தெனம்தெனம் இட்லி, தோசன்னு தின்னப் பயலுவோ ஓட்டுப்போட்டிருந்தாலே ஜெயிச்சிருப்பன். தோத்ததுகூட எனக்கு அசிங்கமா இல்ல. ஏழுநூறு ஓட்டு வித்தியாசத்தில தோக்கடிச்சிட்டானுவ. அதத்தான் என்னால தாங்க முடியல. ஊருல மெஜாரிட்டி சாதிக்காரன் மட்டும்தான் உசுரோட இருக்கலாம்போல இருக்கு. நெலத்த, வீட்ட அடமானம் வச்சித்தான் செலவு செஞ்சன். ஒன்னோட சத்தியம் என்னோட காட்டயும், வீட்டயும் மீட்டுத் தருமா?” என்று கேட்ட வேகத்தில் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து பற்றவைத்தான் ராஜன்.
தங்கள் நோக்கத்தையும் கொள்கையையும் நிறைவேற்றுவதற்காகக் கட்சிகளை ஆரம்பித்துள்ளதாகச் சொல்லும் வலதுசாரி அரசியல் கட்சிகள், வாக்குகளை வாங்கும் அணிதிரட்டலில் (Polarization ) மதத்தையும் சாதியையும் முக்கியமான கருவிகளாகப் பயன்படுத்துவதைக் கைவிடப் போவதில்லை. ஆனால் அவைதான் வளர்ச்சி, சுத்தமான நல்லாட்சி, நேர்மையான தலைமை, ஊழலற்ற நபர்களைக் கொண்ட நிர்வாகம் என்றும் பேசுகின்றன. இந்த முரண்களையெல்லாம் ஒரு சிறுகதைக்குள் பேச முடியும் என்பதைக் காட்டியிருக்கிறார் இமையம்.
ஓட்டுப்போடுவதற்கு வாக்கு ஒன்றுக்கு 5000 ரூபாய் கொடுத்தவன் தோற்றுவிடுகிறான். 100 ரூபாய் கொடுத்தவன் வெற்றிபெறுகிறான். காரணம் தனது சாதிக்காரர்கள் குறைவு என நினைத்தவன் அதிகமாகப் பணம் கொடுக்கிறான். தன் சாதிக்காரர்கள் தான் இங்கே அதிகம் அதனால் அதிகம் பணம் தரவில்லை என்ற கணக்கில் நிகழ்ந்து முடிகிறது ஒரு தேர்தல். தோற்றவன் கொடுத்த பணத்தை - ஓட்டுக்கு ரூ 5000/ - திரும்பக் கேட்பதில் தொடங்கும் கதை, ஊராட்சித் தேர்தல்களில் - குறிப்பாகத் தனித் தொகுதிகளில் சாதி வேலை செய்யும் விதத்தை விரிவாகப் பதிவு செய்துள்ளது.
தேர்தலுக்கு மனு செய்த நாளிலிருந்து காலையிலயும் சாயங்காலமும் ஒவ்வொரு வீடாகப் போயி “ஊர்ல நாம்ம ஆயிரம் தலக்கட்டு. அவன் மூணு வீட்டுக்காரன், அவன் வீட்டுலப் போயி ஆயிரம் தலக்கட்டுக்காரன் கையக் கட்டிக்கிட்டு நிக்கணுமா?” என்று கேட்டதோடு ஒவ்வொரு வீட்டாரிடமும் விழுந்து கும்பிட்டான். ஆரம்பத்தில் முடியாது என்று சொன்னவர்கள்கூட “போக்கடா பயதான். பேச்சுக்குக் கட்டுப்படாதவன்தான். என்னா செய்யுறது? நம்ப ஆளுல வேற யாரும் நிக்கலியே. கால்ல விழுந்து கும்புடுறான். காசும் கொடுக்கிறன்னு சொல்றான். நம்பாளுல ஒருத்தன் இருக்கட்டுமே” என்று ஊருக்குள் நாளாக நாளாகச் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.
காட்டிலிருந்து குச்சிக் கட்டுடன் வந்த வாலாம்பாள் கிழவி அலமேலு வீட்டின் முன் நின்றுகொண்டிருந்த ராஜனைப் பார்த்து “என்னாங்க இங்க நிக்குறிங்க?” என்று கேட்டாள். அதற்கு வேண்டா வெறுப்புடன் “சும்மாதான்” என்று சொன்னான் ராஜன்.
“காட்டுல மேயப்போன ஆடு மாடுவுளயெல்லாம் ஆளு வச்சி ரெண்டு நாளா துரத்தியடிக்கிறிங்களாமே. இது நல்லதுக்கா?”
“வேலயப் பாத்துக்கிட்டு போ” என்று அசிங்கப்படுத்துவதுபோல் சொன்னான்.
“எலக்சன கொண்டாந்து ஊர ரெண்டாக்கிப்புட்டானுவ” என்று சொல்லிவிட்டுப் போனாள் வாலாம்பாள். அப்போது மேலத்தெருவின் கடைசி வீட்டு குப்புசாமி வந்தார்
சமகாலத்தேர்தல் அரசியலைப் பொருண்மையாக்கி எழுதப்பெற்ற இந்தக் கதைக்குள் அரசியல் அங்கதமும் தனிமனித உளவியலும் முரண்படும் இடங்களைத் தொட்டுள்ளார். இந்திய அரசியலில் வெற்றிபெற எழுச்சியும் புரட்சியும் வேண்டும் என்று சொன்னார் ரஜினிகாந்த். உண்மை நிலவரத்தை அவருக்கு யாரோ எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்; ஒதுங்கிக் கொண்டார். ஆனால் அவரது நண்பர் கமல்ஹாசன் தொடர்கிறார். இப்போது நடிகர் விஜய் வருகிறார். கொள்கையும் கோட்பாடும் வேண்டும் என்கின்றன பாரம்பரியமான ஊடகங்கள். இவையெதுவும் கவைக்குதவாது. சாதிப் பெரும்பான்மை மட்டுமே தீர்மானகரமான சக்தி என அடித்துச் சொல்கிறது இமையத்தின் கதை.
==================================
ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியே வாக்கு உண்டு. அவர்கள் விரும்பும் வேட்பாளருக்கு/ கட்சிக்கு வாக்களிக்கலாம். தங்கள் பிரதிநிதியைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்பது ஓட்டளிப்பின் உயரிய தத்துவம். ஆனால் இந்தியப் பெண்கள் மீது குடும்ப ஆதிக்கம் செலுத்தும் ஆதிக்கம் எத்தகையது என்பதைத் தேர்தலை மையமிட்டு- வாக்களிப்பதை மையமிட்டு ஒரு கதை எழுதினார் கிருஷ்ணன் நம்பி. அந்தக் கதை குறித்து எழுதியது இந்தக்கட்டுரை:
பின் தொடரும் அச்சம் :கிருஷ்ணன் நம்பியின் மாமியார் வாக்கு
ஜனவரி 24, 2010
பொதுவாக மக்களும், ஊடகக்காரர்களும் பொதுத்தேர்தல்களையே தேசத்தின் அரசியல் நடவடிக்கையாகக் கருதிக் கொண்டிருந்தார்கள். இப்போது பொதுத்தேர்தல் என்ற சொற்சேர்க்கையின் அர்த்தமே மாறிப்போய்விட்டது.
இந்தியாவில் மைய அரசை உருவாக்கத் தேவையான பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் நாடாளுமன்றத்தேர்தலும், மாநில அரசுகளை உருவாக்கும் சட்டமன்றத் தேர்தல்களும் ஒரே சமயத்தில் நடந்த காலங்கள் உண்டு. ஒருதடவை வாக்குச் சாவடிக்குள் நுழைந்து திரும்பும் வாக்காளர்கள் தங்களின் சட்டமன்ற உறுப்பினரையும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினரையும் தேர்ந்தெடுக்கத் தேவையான வாக்குச் சீட்டுகளில் முத்திரைகளைக் குத்தித் தனித்தனிப் பெட்டிகளில் போட்டு விட்டு வந்த காலம் இப்போது இல்லை. வாக்குச் சீட்டுகளும் இப்போது இல்லை; வாக்களிக்க முத்திரை குத்திரை வேண்டியதுமில்லை. நீங்கள் விரும்பும் சின்னம் கொண்ட பட்டனை அழுத்தினால் போதும் வாக்காளரின் வாக்கு கணக்கில் சேர்ந்து விடும் நிலையை எலக்ட்ரானிக் வாக்கு எந்திரங்கள் கொண்டு வந்து விட்டன. எல்லாம் வெளிப்படையாக இருக்கலாம் என்ற நிலை ஏற்பட்டு விட்டால் வாக்குகள் அளிக்கப் படும் அதே நேரத்திலேயே ஒவ்வொரு வேட்பாளர்களும் பெற்றுள்ள வாக்குகளின் எண்ணிக்கைகளை அந்த எந்திரங்கள் காட்டும் படி செய்வதில் சிரமம் எதுவும் இல்லை. வாக்குப் பதிவு முடிந்தவுடன் ஒவ்வொரு வாக்குச் சாவடியிலும் கிடைத்த வாக்குகளைக் கூட்டி ஒவ்வொரு வேட்பாளரும் பெற்ற வாக்குகளைச் சொல்லி விடலாம். வெற்றி தோல்விக்காக இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குக் காத்திருக்கத் தேவையில்லை. ஆனால் அதற்கான சூழல் இப்போது இல்லை என்பதால், ஓட்டுப் போட்டவர்களும் அதனைப் பெற்றவர்களும் கொஞ்சம் காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது.
பொதுத்தேர்தல்களின் முடிவுக்காகக் காத்திருப்பதை விட இடைத்தேர்தல் முடிவுகளாகக் காத்திருப்பது இன்னும் பரபரப்பாக இருக்கிறது. ஆம், இப்போதெல்லாம் இடைத்தேர்தல்களே அதிகப் பரபரப்பான அரசியல் நடவடிக்கைகளாகக் கருதப்படுகின்றன. அறிவிக்கப்படும் ஒவ்வொரு இடைத்தேர்தலிலும் வெற்றி பெற்றே ஆக வேண்டும் எனக் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு ஆளுங்கட்சிகள் செயல்படுகின்றன.
எதிர்க்கட்சிகள் எப்படியாவது ஆளுங்கட்சியைத் தோற்கடிக்க வேண்டும் என்று நெருக்கடியைச் சந்திக்கின்றன. இடைத்தேர்தல்களின் வெற்றி தோல்விகள், வரப்போகும் பொதுத்தேர்தல்களில் போடப்போகும் கூட்டணிப் பலத்திற்கும், அதன் மூலம் அடையப்போகும் வெற்றிக்கும் அடிப்படை எனக் கருதப்படுகின்றன. அதன் காரணமாக எப்படியாவது வெற்றிக் கனியைப் பறித்தாக வேண்டும் என்ற கட்டாயம். கூட்டம் காட்டி மிரட்டுவது ; பணம் கொடுத்து மயக்குவது என எல்லாவழிகளிலும் அரசியல் கட்சிகள் இறங்கிக் கடுமையான தேர்தல் வேலைகளைச் செய்கின்றன. வாக்காளர்களைக் கவருவது என்பதை விடத் தங்கள் கட்சிக்காரர்களைத் திருப்திப் படுத்துவதும், அவர்களைத் தங்கள் ஆதரவாளர்களாக நீட்டிக்கச் செய்வதும் வேட்பாளர்களின் முக்கியப் பிரச்சினையாக இருக்கின்றன.
தேர்தலின் நோக்கங்களும், நடைமுறைகளும், வாக்களிக்கும் முறைகளும் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன. ஆனால் வாக்களிக்கும் வாக்காளர்களின் மன நிலையில் பெரிய அளவில் மாற்றம் ஏற்பட்டுள்ளதா? என்ற கேள்வியைக் கேட்டால் இல்லை என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது. வாக்காளர்களை ஏதோ ஒருவித அச்சமும் பீதியும் பின் தொடர்ந்து வந்து இயக்கிக் கொண்டே இருக்கின்றன என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது
ஜனநாயக அரசைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் தனி மனிதர்கள் ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட விருப்பங்களும் தேர்வுகளும் செயல்பட விடாமல் சாதி, மதம் போன்ற கும்பல் மனோபாவம் உண்டாக்கும் அச்சமும் பீதியும் பல நேரங்களில் காரணிகளாக இருக்கின்றன. இல்லையென்றால் வெற்றி பெறுபவர்களோடு தங்களை இணைத்துக் கொள்ளுதல் என்ற பயத்தின் பின்னணி காரணமாக இருக்கின்றன. அண்மைக்காலங்களில் தரப்பட்ட பணத்திற்கு வாக்களிக்கவில்லை என்றால் ஏற்படக்கூடிய பின் விளைவுகள் என்ற அச்ச உணர்வு வாக்களிக்கும் போது கையைப் பிடித்து வாக்களிக்கச் செய்கின்றன.
இந்த அச்ச உணர்வுகள் எல்லாம் இல்லாத நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், ஒரு அப்பாவி மருமகளை அவளது மாமியாரின் பயமுறுத்தும் சொல்- வாக்கு- எப்படிப் பயமுறுத்தி வாக்களிக்கச் செய்தது என்பதைச் சுவாரசியமான அங்கதம் கலந்த தொனியில் ஒரு கதையாக எழுதியுள்ளார் சிறுகதை ஆசிரியர் கிருஷ்ணன் நம்பி. அவரது மாமியார் வாக்கு என்ற அந்தக் கதை இன்றைய அரசியலை விமரிசனம் செய்வதற்காக எழுதப்பட்ட கதை இல்லை. மாமியார்- மருமகள் உறவுக்குள் செயல்படும் அதிகாரம் சார்ந்த செயல்பாடுகளைச் சொல்ல எழுதப்பட்ட கதையே என்ற போதும் வாக்களிப்புக்குள் தொடரும் அச்சத்தின் நீட்சி என்பதும் அந்தக் கதையின் மைய உணர்வு என்பதை மறுத்து விட முடியாது.
தமிழின் முக்கியப் படைப்பாளியாகவும் ஆளுமையாகவும் மாறிய சுந்தரராமசாமியின் சமகாலத் தவராக அவரோடு நட்புக் கொண்டிருந்த கிருஷ்ணன் நம்பியும் நாகர்கோவிலில் பிறந்தவர். இலக்கணச் சுத்தமான சிறுகதைகளை எழுதிய அவர் மிகக்குறைந்த வயதிலேயே மரணத்தைச் சந்தித்து விட்டார். இப்போது அவரது எல்லாக் கதைகளும் கிருஷ்ணன் நம்பியின் கதைகள் என்றொரு தொகுப்பாக வெளி வந்துள்ளது. கிருஷ்ண நம்பி பத்து பக்கத்தில் எழுதிய கதையின் சில பகுதிகளை இங்கே தருகிறேன். இதனை வாசித்தாலே அந்தக் கதையின் சாரமும், நோக்கமும் தெளிவாகப் புரியும்.
மறுநாள் தேர்தல். பூனைக்கும் கிளிக்கும் இருமுனைப்போட்டி.கிளி அபேட்சகர் வீரபாகுக் கோனாரும் பூனை அபேட்சகர் மாறியாடும் பெருமாள் பிள்ளையும் உயிரைக் கொடுத்து வேலை செய்தார்கள். ஊர் ரெண்டு பட்டு நின்றது.
சமையல் வேலைக்குப் போகிறவர்களும் கோவில் கைங்கர்யக்காரர்களும் நிறைந்த அக்ரகாரத்துப் பிள்ளையார் கோவில் தெரு, கிளியின் கோட்டை என்று சொல்லிக் கொண்டார்கள். அந்தக் கோட்டைக்குள் பல குடும்பங்களுக்குக் கடனுக்குப் பால் வார்த்துக் கொண்டிருந்தவர் வீரபாகுக் கோனார்தான்.
மீனாட்சி அம்மாளிடம் சொந்தமாக பசு இருந்தது. வேளைக்குக் கால்படி வீட்டுக்கு எடுத்துக் கொண்டு மிச்சத்தை நியாயமாகத் தண்ணீர் சேர்த்து விலைக்கு விற்றுவிடுவாள்.ரொக்கம்தான். கடனுக்குத் தான் இந்தக் கடன்கார வீரபாகுக் கோனார் இருக்கிறானே.
மீனாட்சி அம்மாள் அப்படியொன்றும் வறுமைப்பட்டவள் அல்ல.இருந்த வீட்டுக்கும், ஊரடியில் அறுபத்தாறு செண்ட் நஞ்சைக்கும் அவள் சொந்தக்காரி. தாலுகா பியூனாக இருந்து சில வருஷங்களுக்கு முன் இறந்து போன அவள் கணவன் அவள் பெயருக்கே கிரையம் முடித்து வைத்த சொத்து இது. ராமலிங்கம் ஒரே பையன். ஸாது. தகப்பன் வேலையைப் பாவம் பார்த்துப் பையனுக்கே சர்க்கார் கொடுத்து விட்டது அவனுடைய அதிர்ஷம்தான். கல்யாணமும் பண்ணி வைத்து விட்டாள் மீனாட்சி அம்மாள். தள்ளாத வயதில் உதவிக்கு ஒரு மருமகள் வேண்டும் அல்லவா? ருக்மினி மெலிந்து துரும்பாக இருந்தாலும் வேலைக்குக் கொஞ்சமும் சளைக்காதவள். அதிகாலையில் சாணம் தெளித்துக் கோலம் போடுவதிலிருந்து படுக்கப் போகுமுன் மாட்டுக்கு வைக்கோல் பிடுங்கி வைப்பதுவரை எல்லா வேலைகளையும் அவள் அப்பழுக்கில்லாமல் செய்து விடுவாள்.
ருக்மிணியும் மாமியாரும் என்றுமே சேர்ந்துதான் சாப்பிடுவார்கள். பரிமாறியபடியே, “ பெண்டிற்கழகு உண்டி சுருக்குதல்” என்று மீனாட்சி அம்மாள் அட்சர சுத்தத்துடன் கணீரெனக் கூறுகையில், அந்த அரிய வாக்கை மீனாட்சி அம்மாளே அவளது சொந்த அறிவால் சிருஷ்டித்து வழங்குவது போலத் தோன்றும்.
தேர்தலுக்கு முன் தின இரவுப் பேச்சுக் கச்சேரியில் தேர்தல் விஷயம் பிரதானமாக அடிபட்டதில் ஆச்சரியம் இல்லை. மீனாட்சி அம்மாள் வாக்கு யாருக்கு என்பது நன்றாகத் தெரிந்திருந்தும், “ ஒங்க ஓட்டுக் கிளிக்குத்தானே மாமி?” என்று விஷமமாக வாயைக் கிளறினாள் ஒருத்தி. “ ஏண்டி .. எல்லாம் தெரிஞ்சு வெச்சிண்டே என்னைச் சீண்டறயா?” என்றாள் மீனாட்சி அம்மாள். “ ஒங்க மாட்டுப் பொண் ஆருக்குப் போடப் போறாளோ?” என்று இன்னொருத்தி கண்ணைச் சிமிட்டவும், மீனாட்சி அம்மாளுக்குக் கோபம் வந்து விட்டது. “ பொண்டுகளா.. என்னையும் அவளையும் பிரிச்சா பேசறேள்; நானும் அவளும் ஒண்ணு. அது தெரியாதவா வாயிலே மண்ணு” என்று அவள் ஒரு போடு போடவும் எல்லாரும் பெரிதாகச் சிரித்தார்கள்.
நான் இன்னைக்கு ஓட்டுப் போறேன். நான் ஆருக்குப் போடனும் நீ சொல்லு... சொல்லுவியா.. நீ ஆருக்குப் போடச் சொல்றயோ அவாளுக்குப் போடறேன். ஒனக்குப் பூனை பிடிக்குமா? கிளி பிடிக்குமா? சொல்லு.. எனக்கு ஆரப் பிடிக்குமோ, அவாளத்தான் ஒனக்கும் பிடிக்கும் இல்லியா?.. நெஜமாச் சொல்றேன் எனக்குக் கிளியைத் தான் பிடிக்கும் . கிளி பசேல்னு எம்பிட்டு அழகா இருக்கு! அதமாதிரிப் பறக்கணும்னு எனக்கு ரொம்ப ஆசை. பூனையும் எனக்குப் பிடிக்கும்.. ஆனா அதைவிடக் கிளியப் பிடிக்கும். ஆனா பூனைக்கு கிளியைக் கண்டாலே ஆகாது.
மீனாட்சி அம்மாள் சொல்லி வைத்திருந்தபடி, பக்கத்து வீட்டுப் பெண்கள் சிலர் ருக்மிணியையும் சாவடிக்கு அழைத்துச் செல்ல , இருப்பதில் நல்ல உடைகளணிந்து வந்திருந்தனர். .. “ சரி, சரி கிளம்புங்கோ..” என்று எல்லோரையும் தள்ளி விட்டாள் மாமியார் அம்மாள். படி இறங்கியவளைக் கையைத் தட்டி, “ இந்தா, சொல்ல மறந்துட்டேனே.. ஒரு நிமிஷம் இங்க வந்துட்டுப் போ” என்று வீட்டுக்குள் கூட்டிப் போனாள். குரலைத்தணித்து, “ஞாபகம் வெச்சிண்டிருக்கியா.. தப்பாப் போட்டுடாதே. ஒரு சீட்டுத் தருவா.. பூனைப் படமும் கிளிப்படமும் போட்டிருக்கும். பூனைப் படத்துக்குப் பக்கத்துல முத்திரை குத்திடு. வழீல இதுகள்ட்ட வாயைக் குடுக்காதே.. போ” என்றாள்.
ருக்மிணி அன்றுவரை கியூ வரிசைகளை எங்குமே கண்டவளில்லை.. இது அவளுக்குப் புதுமையாகவும் ஒரு நல்ல ஏற்பாடாகவும் தெரிந்தது. ரெயில் மாதிரி நீளமாக இருந்த வரிசை இப்போது குறுகிப் போய்விட்டதே. ஆண்கள் ஏழெட்டுப் பேரே நின்றனர். சாவடி அவள் பக்கம் வேகமாக வந்து கொண்டிருந்தது.
கடைசியில் , ஒரு ஸ்கிரீன் மறைப்பிற்குள் எப்படியோ தான் வந்து விட்டதை ருக்மிணி உணர்ந்தாள். அவளுக்குப் பின்னால் திரைக்கு வெளியே ஒரு பெண் சிரிப்பொலி தெறித்து, நொடியில் அடங்கிற்று. ஸ்வாமி, என்ன அவஸ்தை இது! பற்கள் அழுந்தின. “ஐயோ, பால் கறக்க நேரமாயிருக்குமே” என்று நினைவு வர மடியில் பால் முட்டித் தெறிக்கும் மறுகும் பசுவும், கட்டிலிலிருந்து தாவித் தவிக்கும் அதன் கன்றும் “ ம்மாம்மா” என்று அவள் செவிகளில் அலறிப் புடைக்கலாயின. அவள் உடம்பு இப்படிப் பதறுவானேன்? மாரும் லேசாக வலிக்கிறது.. ஆ. கிளி! கை ருக்மிணியின் கையைப் பற்றவும், திடுக்கிட, “யாரது” என்று அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். யாரும் அங்கில்லை.. ஆனால் அவள் கையை வேறொரு கை இறுகப் பற்றியிருந்ததென்னமோ நிஜம். பெண் கைதான். வேறு யாருடைய கையும் அல்ல; மாமியார் மீனாட்சி அம்மாளின் கைதான்! கிளிக்கு நேர் எதிராக இருந்த அவள் கையை, பூனைக்கு நேராக மாமியார் கை நகர்த்தவும், பளிச்சென்று அங்கு முத்திரை விழுந்து விட்டது. ஆ. ருக்மிணியின் வாக்கு பூனைக்கு! ஆம் .. பூனைக்கு!
பரபரவெனச் சாவடியை விட்டு வெளியேறினாள் அவள் . அவளுக்காகப் பெண்கள் காத்திருந்தனர். இவள் வருவதைக் கண்டதும் அவர்கள் ஏனோ சிரித்தனர். பக்கத்தில் வந்ததும், “ருக்கு யாருக்குடி போட்டே” என்று ஒருத்தி கேட்க, “ எங்க மாமியாருக்கு” என்ற வார்த்தைகள் அவள் அறியாது அவள் வாயில் நின்றும் வெளிப்படவும் கூடி நின்ற பெண்கள் பெரிதாகச் சிரித்தார்கள்.
.jpeg)
கருத்துகள்