போர்க்களத்தை விசாரித்தல்: விஜயராவணனின் இரண்டு கதைகள்

சால்ட் பதிப்பக வெளியீடாக வந்த விஜயராவணனின் நிழற்காடு தொகுப்பிற்குப்பின் மூன்று கதைகளை வாசித்துள்ளேன். மூன்றும் இணைய இதழ்களில் தான் பதிவேற்றம் செய்யப்பட்டவை.   கதைக்கான பொருண்மையைத் தேர்வுசெய்வதிலும், அதனைச் சொல்வதற்குத் தெரிவுசெய்யும் சொல் முறைமையிலும் தலைப்பிடுதலிலும் புதியனவாக இருக்கவேண்டும் என்று மெனக்கிட்டு எழுதுகிறார் என்பதைக் காண முடிகிறது. இப்போது பதிவேற்றம் பெற்றுள்ள ‘தங்கமீன்’ கதை எழுப்பும் விசாரணைக்காகவும், அவ்விசாரணையின் உள்ளார்ந்த கவனத்தை வாசிப்பவர்களுக்குக் கடத்துவதற்காக அவர் தேர்வு செய்துள்ள சொல்முறைமைக்காகவும் பாராட்டப்பட வேண்டியவர்.
ஈழத்திலிருந்து புலம்பெயர்ந்து லண்டனில் வாழும் அனோஜன் பாலகிருஷ்ணனின் ஆசிரியத்துவத்தில் வரும் அகழ் இதழில் இந்தக் கதை பதிவேற்றம் பெற்றுள்ள நிலையில், கதை ஈழயுத்தத்தை நினைவூட்டுகிறது என்று நினைக்கத்தூண்டுகிறது. ஆனால் அந்தக் கூற்று, அதன் விவாதக்களத்தை குறுக்கிவிடும் என்ற எச்சரிக்கை உணர்வும் இருக்கிறது. கடந்த கால் நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக ஈழத்தில் நடந்த போர் நிகழ்வுகளையும் செய்திகளையும் கேள்விப்பட்டு உணர்ச்சிவசப்பட்டுக் கண்டனங்களையும் போராட்டங்களையும் நடத்தியுள்ள பொதுத்தளச் செயல்பாடுகளோடு ஒப்பிடத் தமிழ்நாட்டு எழுத்துலகின் கவனம் அதிகம் இல்லை. தங்கள் புனைவுகளை அனுபவங்களிலிருந்து உந்துதல் பெற்று எழுதுவதை முதன்மைப் போக்காகக் கொண்டு செயல்படும் தமிழ்ப் புனைகதையாளர்கள் அப்படித்தான் ஒதுங்கியிருப்பார்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அத்தோடு ஈழ யுத்தம் சார்ந்து எடுக்கும் நிலைபாடுகள், தமிழ்நாட்டு அரசியலோடு முரண்பாடுடைய நிலைபாட்டை உருவாக்கும் எனக்கருதும் நிலையில் எழுத்தாளர்கள் விலகிப்போவதும் நிகழ்ந்தது; நிகழ்கிறது. 

ராஜீவ் காந்தி கொலைக்குப் பின்னான தமிழக அரசியல் களத்தில், ஈழயுத்த ஆதரவுக்குரல்களின் நம்பகத்தன்மை கேள்விக்குறியாகிவிட்டதும் எழுத்தாளர்களின் விலகலுக்குப் பின்னுள்ள காரணங்களாகவும் இருக்கின்றன. அந்த விலகலை உணர்ந்து எழுதப்பெற்றுள்ள கதையாகவே ‘தங்கமீன்’ கதையும் உள்ளது. ஆனால் தமிழில் எழுதப்பெற்றுள்ள நிலையில் ஈழப்போர்க்களம் நினைவுக்கு வருவதைத் தவிர்க்கவும் முடியாது. அப்படிக் குறுக்கிவிடாமல், எங்கெல்லாம் சொந்த மண்ணுக்காக ஆயுதம் தாங்கிய போராட்டம் நிகழ்கின்றனவோ, அவற்றையெல்லாம் நினைவூட்டும் கதையாக வாசிக்கும்போது உலகக்கதை ஒன்றை வாசிக்கிறோம் என்று உணர்வு கிடைக்கும்.

புனைகதைகளுக்கான பொருண்மைகள் பங்கேற்ற அனுபவங்களாக இருக்கும் நிலையில் கதைக்கூற்று முறையில் அதன் தாக்கம் இருக்கவும் வாய்ப்புண்டு. தன்மை, முன்னிலை, என்ற இரு நிலையிலும் சில வேறுபாடுகள் உண்டாகுமே தவிர, ஓர் அனுபவம் எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பதைத் தாண்டிய விசாரணைக்கு இட்டுச் செல்வது குறைவாகவே இருக்கும். அதே நேரம் படர்க்கையில் சொல்லும்போது கூடுதல் அனுபவத்தின் மீது விசாரணையை உருவாக்கும் வாய்ப்புண்டு. ஆனால் கதைக்குள் உருவாக்கப்படும் நிகழ்வுகளிலிருந்து விலகி நிற்கும் தன்மையைத் தவிர்க்கவும் முடியாது. சொல்முறைமைகள் சார்ந்த இந்தப் புரிதலோடு விஜய ராவணன் ‘ தங்கமீன்’ கதையைத் தன்மைக்கூற்றும் முன்னிலைக்கூற்றும் படர்க்கைக் கூற்றும் கலந்த ஒரு கலவையில் எழுதியுள்ளார். இந்தக் கூற்றுமுறைமைத் தேர்வு காரணமாகவே அந்தக் கதை கவனத்துக்குரிய கதையாக மாறியிருக்கிறது.

ஒரு சமாதான காலத்தில் ஆயுதங்களை மௌனப்படுத்திவிட்டுச் சந்தித்துக் கொள்ளும் ஒரு போராளியும், போராளிகளை அழித்தொழிப்பதற்கு வந்த ராணுவ வீரனும் சந்தித்து நட்பும் பகையுமான மனநிலையில் உரையாடும் வடிவத்தில் எழுதப்பெற்றுள்ள கதையில் மூன்று பகுதிகள் உள்ளன. அம்மூன்று பகுதியில் முதல் பகுதி, போராளியின் தன்மை கூற்றில், அவர்களது போராட்ட நிலைபாட்டை முன்னிலையில் இருக்கும் போர்வீரனிடம் சொல்லும் முறையில் எழுதப்பெற்றுள்ளது.

நண்பா! நம் இரு தரப்புக்கும் இடையேயான இந்தப் பல வருடப் போரில் நான் இரவை விட, பகலைக் கண்டு தான் அதிகம் அஞ்சுகிறேன். உனக்குத் தெரிந்தது தான். போர்க் காலத்தின் விடியல் பொழுது ஏமாற்றங்கள் நிறைந்தவை. இரவின் இருட்டில் நடந்தேறிய கொடுமைகளை பகல் அப்படியே திரைதூக்கிக் காட்டிவிடும். உயிர்வாழ இன்னுமொரு பொழுது போராட வேண்டியிருக்கும் என்ற அறிவிப்புதான் இங்கு விடியல்.

தங்கள் போராட்டத்தை தங்கமீனாகவும் தங்கமீன்களை விற்பவளாகவும் தொடர்ந்து உற்பத்தி செய்து கொண்டே இருக்கும் பெண்ணின் அழியாத உயிராகவும் உருவகத்தித் தன் மொழிதலைக் கவித்துவத்தன்மையோடு சொல்லும் போராளி, போர்க்களத்தில் தனது எதிர்த்தரப்பான ராணுவ வீரனை நண்பா! என விளித்துத் தொடங்குகிறான். அதே மனநிலையோடு ராணுவ வீரனும் நண்பா! என விளித்தே முன்னிலைக்கூற்றில் போராளியிடம் மொழிகின்றான்.

வீசப்படும் ராக்கெட் குண்டுகள் கீழே விழுவதைப் பார்த்திருக்கிறாய் தானே நண்பா? தூக்கத்தில் லேசாய் அசையும் கண் விழிக்காத குழந்தை மாதிரி ஆடிக்கொண்டே தரையை நோக்கி இறங்கும். திடீரென்று எங்கிருந்தோ ஒரு வேகம்! இரையைப் பார்த்த பருந்தின் வேகம். யார் இரை? எத்தனை பெரிய இரை என்றெல்லாம் பொருட்படுத்தாத வேகம். அடுக்குமாடி குடியிருப்பிலோ… பள்ளிக்கூடத்திலோ… ஆஸ்பத்திரியிலோ இறங்கிப் பசியாறும்வரை அந்த வேகம் குறையாது. யார் எதற்கு தன்னை வீசினார்கள் என்ற ரகசியத்தை மரணித்தவனிடமும் சொல்லாது. இறந்தவனுக்கான இறுதிச் சடங்கில் கூட குண்டு விழலாம் இல்லை இறந்தவன் மீதே இன்னொருமுறை விழலாம். மீண்டும் ஒருமுறை சவம் செத்து மடியும். என் அப்பாவுடையதைப் போல்.

                     எந்தவித தடங்கலும் இன்றி இராணுவவீரன் சரளமாகப்                                      பேசினான்…

போராளிகளுக்கு ஒரு நியாயம் இருப்பதுபோல, ராணுவ வீரனுக்கும் ஒரு நியாயம் இருக்கிறது. அந்த நியாயத்தை எடுத்துரைக்க இந்த முன்னிலைக்கூற்று உதவுகிறது.

ஆயுதம் தூக்கும் போராளிக்குள்ளும் அவனை அழித்துத் தேசத்தின் அதிகாரத்தை நிலைநாட்டிவிடத்தயாராகும் ராணுவ வீரனுக்கும் பொதுநிலைக்காரணங்களோடு, மனிதர்களுக்குள் இருக்கும் வன்முறை விருப்பம் என்னும் மிருகநிலையைத் தூண்டிவிடத் தனிப்பட்ட வன்மங்களும் நினைவுகளும் இருக்கின்றன. அவரவர் நியாயங்களைப் பேசிய இருவரும் முடிவில் அவரவர் நிலைபாட்டோடு பிரியத்தொடங்கினார்கள் என்பதைச் சொல்லும்போது படர்க்கைக் கூற்றுக்கு நகர்ந்துள்ளது கதை.

**********

ஆயுதமும் வன்முறையும் உண்டாக்கும் மனநிலையை ஒரு போதையாக மொழியும் இந்தக் கதை போர்க்களத்தின் மீது – ஆயுதப்பண்பாட்டை விரும்புபவர்கள் மீது வைக்கும் விசாரணை கதை முழுக்க க்கவித்துவமான உருவகங்களாகவும் உணர்ச்சிகரமான விவரிப்புகளாகவும் நகர்கின்றன. அந்நகர்வைத் தன்னையும் உள்ளடக்கிய தன்மைக்கூற்றில் இருவரும் சொல்லும் நிலையில் அப்பாத்திரங்களின் இயலாமையையும் ஆயுதங்களைக் கைவிடமுடியாதவர்களாக இருக்கும் நிலையையும் உணர்த்துகிறது. அதன் உச்சகட்டச் சொற்களாக இந்தக் கூற்று இருக்கிறது:

நண்பா இதை நீ யோசித்தது உண்டா? சகமனிதன் எப்போது மிருகமாகிறான் என்று. கையில் ஆயுதம் கிடைக்கும் நொடியில். அப்போது வன்மமும் கொடூரமும் நம் ஆழத்திலிருந்து நேர்மையாக வெளிப்படும். அதுவரை ஒரு பொறுப்புள்ள தந்தையாக அன்பான கணவனாக போட்டிருந்த வேஷங்களைக் களைந்துவிடுவோம். அதிலும் எதிரே இருப்பவன் கையில் ஆயுதம் இல்லையென்றால் அதுவொரு போதை. யோசித்துக் கூட பார்க்காத கொடூரங்களை வெகு இயல்பாகச் செய்வோம்.

புனைவுக்கான இடம், காலம், பாத்திரம் என மூன்றிற்கும் குறிப்பான அடையாளங்கள் இல்லாமல் ஒருவித மிகைப்புனைவுபோல எழுதப்பட்டுள்ளது கதை. அதன் வழியாகவே உலகெங்கும் தொடரும் ஆயுதப் போராட்டங்களையும் அதனை அடக்க நினைத்துக் கோரமான உயிர் அழிவுகளையும் நிலமழிப்புகளையும் செய்யும் ராணுவங்களையும் விசாரணைக்குட்படுத்தியுள்ளது. 

மொழிபெயர்ப்பில் எந்த வாசகரையும் தன்வசப்படுத்தும் ஆற்றல் இந்தச் சொல்முறைக்கு உண்டு. அந்த வகையில் இந்தக் கதையை உலகக்கதையாக ஆக்கியிருக்கிறார் விஜயராவணன். தொடர்ந்து இத்தகைய கதைகளை எழுதுவதின் மூலம் தமிழின் முக்கியமான இளம் கதாசிரியராக உருவாகிவருகிறார்.

---------------------------------------- 

கதைக்கான இணைப்பு https://akazhonline.com/?p=4688

விஜயராவணனின் ஆரஞர் உற்றன கண் : தமிழில் எழுதப்பெற்ற உலகக்கதை
அக்டோபர் 19, 2022

விஜயராவணனின் கதையில் இடம்பெற்றுள்ள இரண்டு பாத்திரங்களும் தமிழர்கள் அல்ல; தமிழ் நிலப்பரப்புகளோடு தொடர்புடையவர்களும் அல்ல.
ஜெர்மனியின் ‘ஸ்டட்கர்ட்’ நகரில் ஆண்டு நிறைவு நாளின் கொண்டாட்டக் காட்சிகளின் பின்னணியில் தற்செயலாகச் சந்தித்த புலம்பெயர்ந்த இளைஞனோடு நட்புக் கொண்டு, அவனோடு தன்னை இணைத்துக் கொண்ட ஹன்னா என்ற ஜெர்மானிய நங்கையின் காதல் கதை எனச் சுருக்கமாக நான் சொல்லிவிட முடியும்.
எந்தக் கதையையும் சாராம்சமாக வாசிக்கும் ஒருவருக்கு இது ஒரு காதல் கதை. ஆனால் அக்கதைக்குள் இருக்கும் உள்ளடுக்குகளையும் எழுப்பும் விவாதங்களையும் இணைத்து வாசிக்கும் ஒருவருக்கு இந்தக் கதை காதல் கதையாகத் தோன்றாது. மொழி மற்றும் இன மோதல்களால் சின்னச்சின்ன நாடுகளில் உருவாக்கப்படும் முடிவுறா போர்களினால் புலம்பெயர்ந்து ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குள் குடியேறும் அகதிகளின் கதையாக வாசிக்கும்போது உலக அரசியலின் கதையாகத் தோன்றும். ஈரான் -ஈராக் யுத்தம்; அதற்குள் செயல்பட்ட அரபி -குர்தீஸ் இன வேறுபாட்டுச் சிக்கல, அப்போரில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்ட அமெரிக்க வல்லரசின் ஆயுத விற்பனை நோக்கம், எண்ணெய்ப்பொருளாதாரப் பரிவர்த்தனைகள் என எல்லாமும் கதைக்குள் தகவல்களாகவும் உரையாடல்களாகவும் நகரும்போது அரீப்பின் குழந்தமைப்பருவ வாழ்க்கையும், அவனது பெற்றோர்களின் காதல் வாழ்வும் அற்புதமாக விரிகின்றன.

போர்க்களத்திற்குள் எளிய காவிய வாழ்க்கைக்குள்ளிருந்த அந்தக் குடும்பத்தைப் புரட்டிப்போட்ட குண்டுவீச்சின் தொடர்ச்சியில் தான் ஜெர்மன் வந்த சேர்ந்த கதையைச் சொல்வதற்கு முன்னால், தனது கண்கள் சந்தித்த விபத்தைச் சொல்லும் காட்சிப்படிமம்தான் கதையின் தொடக்கம். வானவில்லின் வண்ணங்கள் பிரிந்து பரவும் படிமத்தை விவரிக்கும் வர்ணனையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்ற முரண்பாட்டில் உருவாகும் சந்திப்பின் நீட்சி கதையாக விரிகிறது. புலம்பெயர் சூழலின் பின்னால் எழுதப்பெற்ற ஈழத்தமிழ்ப் புலம்பெயர் எழுத்தாளர்களின் பல கதைகளை வாசித்திருக்கிறேன். அகதியாக வாழ நேர்வதின் நேரடி அனுபவங்களின் பிழிவாகவும் இடுக்கண்களாகவும் விரிக்கப்பட்ட அக்கதைகள் உருவாக்கிய அழுத்தங்களை விடப் பன்மடங்கு அழுத்தத்தத்தை இந்தக் கதை உருவாக்கியுள்ளது. அகதி என்ற சொல்லின் காரணமாக ஐரோப்பிய நாடுகளில் உருவாகும் வெறுப்புக்கும் வன்மத்திற்கும் பின்னால் உள்ள நியாயங்களை அதனளவில் ஏற்றுப் பேசும் நிதானம் கதையில் உரையாடலாக ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது.

வண்ணமிழந்த பார்வைக்குறைபாடுள்ள ஓர் இளைஞன் மீது ஹன்னாவுக்கு உண்டான பச்சாதாபம், அவளை அவனுடையவளாக மாற்றுவதின் பின்னால் ஓவிய மாணவியான அவளுக்குப் புத்தகங்கள் மீதும், கதைகள் மீதும், வரலாறு மீதும் அவன் உருவாக்கும் அறிவார்ந்த நிதானங்கள் வினைபுரிகின்றன. ஒவ்வொரு சந்திப்பின் உரையாடல்களும் வெளிகளும் எழுதப் பெற்றுள்ள முறை ஆச்சரியமூட்டுபவையாக இருக்கின்றன. இளம் எழுத்தாளர் ஒருவரின் எழுத்து பக்குவத்தின் உச்சத்தை அடைந்திருக்கிறது.

காமன்வெல்த் சிறுகதைப் போட்டியில் குறும்பட்டியலில் இடம்பிடித்துப் பரிசுக்குரியதாகத் தேர்வுபெறவில்லை என்ற குறிப்போடு எனக்குக் கிடைத்த இந்தக் கதையை, அக்குறிப்பில்லாமலேகூட வாசித்திருப்பேன். ஏனென்றால் அவரது பல கதைகளை நடு, அகழ் போன்ற இணைய இதழ்களில் வாசித்திருக்கிறேன். எழுதவும் செய்துள்ளேன். அவரது முதல் தொகுப்பின் பல கதைகள் ஏற்கெனவே வாசிக்கப்பட்ட கதைகள்.
ஆரஞர் உற்றன கண் என்ற திருக்குறளின் சொற்களைத் தலைப்பாக்கி எழுதப்பெற்ற இந்தக் கதை இப்போது பதிவேற்றம் பெற்றுள்ள தமிழினி இணைய இதழில் உள்ளது. அதனைத் தமிழில் எழுதப்பட்டுள்ள உலகத்துச்சிறுகதை என்றே முன்வைக்கிறேன். இக்கதையைப் போட்டிக்கு அனுப்பும் முன் நல்ல மொழிபெயர்ப்போடு சேர்த்து அனுப்பியிருந்தால் காமன்வெல்த் சிறுகதைப் போட்டியில் பரிசைப் பெற்றுத்தந்திருக்கும் என்ற எண்ணம்கூடத் தோன்றுகிறது.
வாசித்துக் கொண்டாட வேண்டிய கதையைத் தந்துள்ள விஜயராவணனுக்கு
வாழ்த்துகள்
.
*************************

அகாலம்: புதுவகை அரசியல் எழுத்து


அரசியல் கதையின் தொடக்கத்திற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லாத ஒரு விவரிப்புடன் தொடங்குகிறது அகாலம் ( அகழ் / செப்-அக்.,2021) என்னும் தலைப்பிட்டுள்ள அந்தக்கதை.

நிறங்கள் வற்றிப்போன அந்தப் பழைய புகைப் படத்தில் வட்டமுகப் பெண் தன் இடுப்பிலிருக்கும் சிறுவனை நெஞ்சோடு அணைத்திருக்கிறாள். இருவர் முகத்திலும் உயிர்ப்பில்லை. அவளது காக்கிநிற மார்க்கச்சையை அழுத்தமாய்ப் பற்றியிருக்கும் சிறுவனின் கண்களில் அந்த இறுக்கத்தைத் தொலைத்துவிடக் கூடாது என்ற பரிதவிப்பு. இப்படித் தொடங்கி புகைப்படம், வீட்டின் உட்புறம், அபார்ட்மெண்ட், தெரு கதையின் விவரிப்புகள் என நகர்ந்து, எட்டுப் பத்திகளைத் தாண்டிய பின்னும் அந்தச் சிறுவனின் யாருமற்றதான வாழ்நிலையை எழுதிக் காட்டப்போகும் ஒரு துன்பியல் கதையை வாசிக்கப்போகிறோம் என்ற நினைவே நீள்கிறது. ஆனால் சட்டென்று வந்து விழும்,

“இவர்களுக்காகவே அரசின் புதுச்சட்டத்தை மனதார பாராட்டுகிறேன்”

என்ற ஒற்றை வரியால் ஆன பத்திக்குப்பின்னால் கதையின் தளம் வேறொன்றுக்குள் இடம்பெயர்ந்து கொள்கிறது.

ஒரு கதைமாந்தரைக் குறிப்பான சூழலில் நிறுத்தி உருவாக்கப்படும் நிகழ்வுகளாக நகர்த்திப் போய் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட உணர்வுகளோடு கூடிய கதாமாந்தர்களோடு உரசல் ஏற்படுத்தி, உணர்வுகளை உருவாக்கி அதன் வழியாக ஒரு கதையைச் சொல்லி, வாசகர்களின் வாசிப்புக்கொரு செய்தியையோ, புரிதலையோ ஏற்படுத்துவது இந்தக் கதையின் நோக்கமல்ல என்பதாக அந்தச் சொற்றொடர் வாசகர் முன் வலிமையான சொல்லாட்சியாக முன் நிற்கிறது. அந்த வரிக்குப்பின் ஒவ்வொரு நகர்வும் தீவிரமான அரசியல் கதையின் நகர்வாக ஆகிவிடுகிறது.

இந்தியப் பரப்பில் அரசுகளைப் பின்னின்று இயக்கும் அமைப்புகளின் எண்ணப் போக்கையும் கருத்தியல் நிலைப்பாடுகளையும், அதன் பின்னுள்ள அதிகாரச்செயல்பாடுகளையும் ஒரு புனைகதை வழியாக விவாதப்பொருளாக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கையோடு எழுதி முடித்துள்ளார் இளம் எழுத்தாளர் விஜய ராவணன். மொத்தக்கதையையும் வாசிக்கத் தந்தபின் கனவு எனச் சொல்லித் தன்னைக் கதையிலிருந்து விலக்கிக்கொள்ளப் பார்க்க விஜயராவணன் கதையின் வழியாக ஏற்படுத்தியுள்ள அதிர்வு, புதிதாக எழுத வந்துள்ளவர்களின் கதைகளில் வாசிக்கக் கிடைக்காத அதிர்வு. அந்த அதிர்வை உணரவிரும்புபவர்களுக்கு இந்தக் கதையைப் பரிந்துரை செய்கிறேன்.

கதையின் சொல்முறையே கவனமாகச் செய்யப்பட்ட சொல்முறையாக வடிவம் கொன்டுள்ளது. தனியொருவனின் அந்தரங்க எண்ணங்களையும் மனவோட்டங்களையும், பொதுவெளி நிகழ்வுகளின் விவரிப்புகளையும் விவாதங்களையும் இணையாக நகர்த்திக்கொண்டே போகும் இந்தச் சொல்முறை நடப்பியல் அல்லாத புனைவுஎழுத்துவகையின் சிறந்த மாதிரியெனச் சொல்ல முடியும்.

“வெறும் புகைப்படங்கள் என்பதைக் கடந்து ஒவ்வொன்னும் நினைவுப் பொக்கிஷம்… கடந்தகால நினைவுகள் மட்டும்தான் ஒருவனுக்கான கடைசி ஆறுதல். உனக்கு இதெல்லாம் புரியாது…” என்ற நண்பனின் பேச்சுத் தொனி சட்டென மாறியது.

“இப்படியே ஒவ்வொன்றாகத் தடை செய்துவந்தால் நினைவுகள் என எதுவும் மிஞ்சப் போவதில்லை!! அவர்களது நோக்கமும் அதுதான்… கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் நமக்கும் கடந்த காலத்துக்குமான சரடை மெல்ல அறுப்பது. இந்தமுறை போட்டோக்கள் என்ற பெயரிலும் அதையே தான் செய்ய முயல்கிறார்கள். இப்படியே போனால் நாமெல்லாம் அவர்கள் கையில் வெறும் பொம்மைகள் தான்!”

கதையில் இடம் பெறும் சிறுவனின் அந்தரங்க நினைவோட்டமாக – நம்பிக்கையாக எழுதிக் காட்டும் ஒரு படிமக்காட்சிக்கு முன்பு நடக்கும் விவாதம் இது. கடந்த காலத்தைத் தன்னுள் பொதிந்து வைத்திருக்கும் புகைப்படங்களை நேர்மறையாக அணுகும் இந்தச் சொல்லாடலைத் தொடர்ந்து ஒருவித நம்பிக்கையோடு கூடிய படிமக்காட்சியை எழுதியுள்ளார்:

“ஒருவேளை இந்தமுறை குறிதவறாவிட்டால், உதிர்ந்து விழும் புளியங்காயையும் பந்தையும் ஒருசேர மண்ணில் விழும்முன் பிடித்தாக வேண்டும். அப்போதுதான் குழந்தையிலேயே அவனை ஏனோ ஃபார்ம் ஹவுசில் விட்டுப்போன அம்மா திரும்பி வந்து கூட்டிப் போவாள். அப்படி நடக்கும் பட்சத்தில் இனி அவன் அங்கு வேலை பார்க்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காது. பெரிய மீசை தாடிகள் இரவில் தொந்தரவு செய்யாது. சத்தமில்லாமல் அழவேண்டாம். எல்லாரிடமும் தைரியமாகப் பேசலாம். யாரும் அவன் இனத்தின் கசப்பான வரலாறைக் காரணங்காட்டி ஒதுக்கமாட்டார்கள்… இதேபோல் தனியாகப் பந்தை மேலே தூக்கி வீசவோ பூங்கா புல்வெளியில் விளையாடும் பிற சிறுவர்களைத் தூரத்திலிருந்து வேடிக்கை பார்க்கவோ தேவை இருக்காது”.

இந்தப் படிமக்காட்சிக்குப்பின் புகைப்படங்களை எதிர்மறையில் வைக்கும் ஒரு விவாதத்தை முன்வைக்கிறார்.

“புகைப்படங்களை இவ்வளவு புனிதப்படுத்தத் தேவையில்லை… பெரும்பாலும் அவை நாம் மறக்க முயற்சிக்கும் பொழுதுகளின் தடயங்கள் தான்… அவற்றைக் கிழித்தெறிய முடிந்தால் அதுவே பெரும் ஆசுவாசம்…”

புகைப்படங்களை மையமிட்டு நேர்மறைகளையும் எதிர்மறைகளையும் விவாதப்படுத்தும் விஜயராவணன், அதனை பல உரையாடல்களையும் படிமங்களையும் முன்னால் பரப்பிவிடும் வேலையை மட்டுமே செய்துள்ளார். அந்தப் பரப்பிலின் வழியாக எழுப்பப்படும் விவாதத்தின் முடிவு சரி/ தவறுகளை நோக்கி நகராமல் விவாதங்களாகவே அலையடிக்கின்றன.

அரசியல் அதிகாரத்தை அடையும் நோக்கத்தோடு பன்னெடுங்காலத்துக்கு முந்திய காட்சிகளையும் சடங்குசார்ந்த குறியீடுகளான பழையனவற்றைத் திரும்பக் கொண்டு வரப்போவதாகச் சொல்லிக்கொண்டே, இன்னொருவகையான வரலாற்றை - கடந்த கால நினைவுகளை அழிக்கும் முன்வைப்புகளையும் செய்யும் அரசதிகாரம் ஒன்றை இந்தியப் பரப்பு சந்தித்துக்கொண்டிருக்கிறது. இவ்விரு வினைகளையும் சொல்லாடல்களாக முன்வைக்கும் அவ்வரசதிகாரம் உண்மையில் நிகழ்காலத்தைத் தன்போக்கில் கட்டமைத்துக்கொள்ள விரும்பும் அரசதிகாரமாக இருக்கிறது.

இதன் மறுதலையாகச் சமகாலம் தான் கவனிக்கப்பட வேண்டியவை என்று சொல்லிக் கொண்டே, கடந்தகாலைப் பெருமைகளைப் பேசும் இன்னொரு அரசதிகாரத்தைத் தமிழர்கள் கடந்த ஐம்பதாண்டுகளாகச் சந்தித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். நிகழ்காலத்தில் இவ்விரண்டையும் ஒருசேரச் சந்திக்கும் பெரும் நெருக்கடியில் இருக்கிறது தமிழ்ச்சமூகம். அதனால் எந்தவிதமான முடிவுகளையும் எட்டமுடியாத தவிப்புடன் தமிழ்ப் பொதுமனம் அலைகிறது. இவ்விரு முரண்களையும் வெளிப்பாடுகளையும் விளங்கிக் கொள்ளமுடியாத மக்கள்திரளின் திகைப்பும் திளைப்பும் இலக்குகளற்றனவாய் மாறிவிடும். இதனைக் கதைக்குள் இடம்பெற்றுள்ள பல விவாத அடுக்குகள் திரும்பத்திரும்ப நினைவூட்டுகின்றன.

“இன்றிலிருந்து எல்லாவித ஆண்டு விழா கொண்டாட்டங்களையும் தடை செய்துள்ளார்களாம்! பிறந்த நாள்… நினைவுநாள்… திருமணநாள்… என சகலமும். தேவையற்ற செலவைத் தடுக்கவாம்… இதைவிடப் பெரிய அடாவடித்தனமே அகழ்வாராய்ச்சித் திட்டங்களையும் அரசு நிறுத்திக் கொண்டுள்ளது. அதே காரணம்! புதைந்துபோன இறந்த காலத்தைத் தோண்டி எடுத்து ஆராய்வதில் மக்களின் வரிப்பணம் தேவையில்லாமல் விரயமாகிறதாம்!

நண்பன் சொல்லிக் கொண்டிருப்பது டிவி சேனல்களில் தடித்த சிவப்பு எழுத்துகளில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

“அவர்கள் தெளிவாகக் காய் நகர்த்துகிறார்கள்! சரித்திர அழிப்பு எவ்வளவு பெரிய துரோகம் தெரியுமா?? நம் வருங்கால சந்ததிக்கு கடந்தகாலத்துடன் எந்தத் தொடர்பும் இருக்கப்போவதில்லை… அவர்களைக் கைப்பாவையைப் போல் ஆட்டி வைப்பார்கள்…”

*******

“எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு சிரிச்சுக்கோ. திடீரென ஒரு நாள் சிரிப்பையும் தடைசெய்து விடுவார்கள்.. பைத்தியக்காரர்கள்!” என்றான் நண்பன்…

“பயந்தவன் கண்ணுக்குத் தெரிவதெல்லாம் பேய்தான்”

மனித நினைவு அடுக்குகளின் இயல்பையும் அதன் வழியாகத் தனி மனிதர்களாகவும் திரளாகவும் சந்திக்கும் சிக்கல்களையும் விவாதப்பொருளாக்கியுள்ள இந்தக் கதைக்குள் புளியமரத்தில் பந்தெறியும் படிமம்போல வேறு சில படிமங்களும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. புறாவும் அதன் இறகும் அதன் வழியாக அடையாளப்படுத்தப்படும் கறுப்பு அட்டைப் புத்தகம் என்றொரு படிம மும், புறாவை ருசித்துவிட எத்தணிக்கும் பூனை என்ற உருவாகமும் கதையின் வாசிப்பத்தளத்தில் புதிய குறியீடுகளை உருவாக்குகின்றன. படிமங்களும் விவாத த்தன்மை கொண்ட உரையாடல்களுமாக நகரும் கதை வாசிப்பவர்களுக்குள் அலையடிக்கும் எண்ணங்களையும் நிதானமான அமைதியையும் அடுத்தடுத்து உருவாக்குகின்றன. சில நேரங்களில் தெறித்துச் சிதறும் சில வரிகள் வாசிப்பவர்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கி நிலைதடுமாறச் செய்யக் கூடியனவாகவும் உள்ளன. இதன் வழியாக நவீனத்துவ மனநிலையைக் கடக்கும் பின் – நவீனத்துவ மனநிலையை நோக்கி வாசிப்பு மனம் நகர வேண்டிய தேவையை உண்டாக்குகிறது

‘கடந்தகாலத்தை விடாமல் இறுகப்பற்றி சிலாகிப்பவர்கள் பலவீனமானவர்கள். எதிர்கால குறிகோளற்றவர்கள். முன்னேறத் துடிக்கும் சமுதாயத்தின் கரையான்கள்…’

“இங்கு எல்லாம் மாறிவிட்டது… எல்லாரும் மாறிவிட்டார்கள்… அந்தக் காலம் திரும்பப் போவதில்லை… இனி புலம்புவதைத் தவிர செய்வதற்கு ஒண்ணுமில்லை…” என்றான்.

*****

“இப்போதெல்லாம் ரேடியோவில் பழைய பாடல்கள் ஒலிபரப்புவதில்லை. லைவ் கான்செட் மட்டும்தான். அன்றைய பாடல் அந்தந்த தேதிக்கு மட்டுமே சொந்தம்” என்றவன் தன் முகம் மறைக்கும் பெரிய மீசையை நீவிக் கொண்டான்.

பக்கத்துக் குடியிருப்பில் சிவப்பு ஸ்வட்டர் அணிந்த முதியவர் ஜன்னல் கம்பிகளினூடே வீதியை வெறித்துக் கொண்டிருந்தார். யாருடனும் பேசுவதற்கும் பகிர்வதற்கும் எதுவும் மிச்சமில்லாததைப் போன்றதொரு சூனியப்பார்வை.

இவ்வரிகள் எல்லாம் ஆங்காங்கே சொல்லப்படும் அறவுரை மேற்கோள்கள் போல் அல்லாமல் கதையின் போக்கிற்குள்ளேயே இடம்பெறுவனவாக எழுதப்பட்டுள்ளன.

மனிதர்கள், அவர்களால் உருவாகும் நிகழ்வுகள், அவற்றிற்கிடையே ஒரு தொடர்ச்சி, அதன் வழியாக ஒரு விசாரணை, அதன் பின்னணியில் நிகழ்கால அரசியலின் இயங்கியல் என வழக்கமாக அமையும் அரசியல் எழுத்தைக் கவனமாகக் கைவிட்டுவிட்டு வாசகர்களை வேறுவிதமாக வாசிக்கத் தூண்டியுள்ளார் விஜய ராவணன். கதை எழுதப்பட்டுள்ள காலத்தின் நிகழ்வுகள் எதனையும் நினைவூட்டாமல், நம் காலத்துப் பின் நவீனத்துவ அரசுகளின் நகர்வுகளை – வெகுமக்களிடையே உருவாக்க நினைக்கும் மந்தைத் தன மனநிலையை- அதற்கேற்ப உருவாக்கப்படப் போகும் சட்ட முன்வரவுகளைச் சொல்லாடல்களாக விவாதிக்கிறது அவரது கதை. அண்மையில் வாசித்த கதைகளில் நீண்ட காலம் நினைவில் இருக்கப்போகும் கதையாக இந்தக் கதை இருக்கப்போகிறது.

------------------------------------------------

கதைக்கான இணைப்பு https://akazhonline.com/?p=3584