மூன்றாவது சிலுவை: காமரூபத்தின் நியாயங்கள்

 இந்த நாவல் ஆண்களை ரகசியமாக

            மகிழ்ச்சி கொள்ளச் செய்யும்.                 

 பெண்களை ஆவேசமாக எதிர்வினையாற்றத்தூண்டும்- 

என்றொரு அட்டைக் குறிப்புடன் காலச்சுவடு பதிப்பகம் ஒரு நாவலை  வெளியிட்டுள்ளது. அதன் தலைப்பு மூன்றாவது சிலுவை. இந்த நாவலை எழுதியுள்ளவர் பெயர் உமா வரதராஜன்; இவர் ஓர் ஆண் என்ற குறிப்பும் அந்த நாவலைப் படிப்பவர்களுக்காகத் தரப்பட்டுள்ளது.

52 வயதைத் தாண்டிய வங்கித் தொழில் சார்ந்த ஓர் ஆண் அதிகாரியின் கூற்றாக- தன்னிலையுரைத்தல் என்பதாக -  அமைந்துள்ளது அந்நாவல்.  2000-க்குப் பின் தொடங்கி, 2008 இல் முடிந்து போன கால கட்டத்தில் விஜயராகவன் என்ற மையப்பாத்திரம், ஜூலி என்ற 30  வயது யுவதியோடு கொண்ட உறவுகளின் நிலையைத் தனது நோக்கில்  நியாயப் படுத்தும் தன்மை கொண்டதாக நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளது. தன் வயதில் பாதி வயதே உள்ள ஒரு பெண்ணுடன் ஆணுக்கு ஏற்பட்ட உறவின் பரிமாணங்கள் எதற்குள்ளும் செல்லாமல் காமம் சார்ந்த உறவை மட்டுமே  விவாதிக்கும்  மூன்றாவது சிலுவை நாவல் ஒரு பக்க நியாயங்களை மட்டுமே பேசும் நாவல் என்று சொல்வதற்கு முழுத் தகுதியும் கொண்டது.

இந்த நாவலில் கதைசொல்லியாக இருக்கும் மையப் பாத்திரமான விஜய ராகவனுக்கு ஏற்கெனவே இரண்டு மனைவிகள், மூன்று மகள்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களோடு சுமுக உறவோ, குடும்ப உறவின் மீதான பிடிமானமோ இல்லாதவராக இருக்கிறார். அப்படி இருப்பதற்கான காரணங்கள் எதுவும் நாவலில் இடம் பெறவில்லை.  இந்த உறவுகளைத் தாண்டி மூன்றாவதாக ஒரு உறவு உண்டாகிறது . இந்த உறவு தானாக உண்டான உறவு என்பதை விட அவரே ஏற்படுத்திக் கொண்ட உறவு. தனது அதிகாரம் செல்லுபடியாகும் அலுவலகத்தில் பணிபுரிய வந்த ஜூலியின் உறவு, பரிவில் தொடங்கி, உடல் கலப்பில் முன்னேறிய மூன்றாவது பிணைப்பு. ஆதரவற்ற நிலையில் எல்லாமுமாக இருந்த விஜயராகவனிடம் தனது உடலைப் பல தடவை விரும்பிக் கொடுக்கிறாள். அவளிடம் கிடைத்த உடல் சுகத்திற்காக விஜயராகவன் பயன்படுத்தியது வெறும் அலுவலக அதிகாரத்தை மட்டுமல்ல. தேவைப்படும் போது பணம் கொடுக்கிறார்; வீட்டுக்குத் தேவையான பொருள்கள் வாங்கிக் கொடுக்கிறார்.

கொடுப்பதையெல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு அவருக்குத் தன் உடலைக் கொடுத்த ஜூலியின் செயல்பாடுகளை அவளது அம்மாவும் அறிந்திருந்தாள். அம்மா மட்டுமல்ல; அவளைச் சார்ந்த பலரும் அறிந்தே இருந்ததாக விஜயராகவன் நினைக்கிறார். தான் விரும்பும் வரை அவள் தன்னோடு இருப்பாள்: தனக்கெனத் தன்னுடலைத் தருவாள் என அவர் நினைத்திருக்கிறார். ஆனால் ஜுலிக்கு அந்த உறவு என்ன வகையான உறவு? என்ற கேள்வி இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. அதனால் பாதுகாப்பின்மையை உணர்ந்ததில் ஆச்சரியமில்லை. அவரும் அவளுக்குப் பாதுகாப்பான உறவொன்றைத் தரமாட்டார் என்ற நிலை தோன்றிய போது திருமண வாய்ப்பொன்று வருகிறது. அதை ஏற்றுக் கொள்ள அவள் மனமும், அவளது உறவினர்களும் விரும்புகின்றனர், விஜயராகவனை விட்டு விலகுகிறாள். விலகும் ஜூலியைக் கட்டாயப்படுத்துகிறார். அவள் அவரை உதாசீனப்படுத்துகிறாள்.

இருவரிடையே ஏற்பட்ட உறவு குடும்ப வாழ்க்கையை உண்டாக்குவதற்கு முன்பு உண்டாகும் காதல், அன்பு போன்ற அரூபமான சொல்லாடல்களுக்குள் நுழையாமல் காமம் என்ற நேரடி நடவடிக்கையால் உண்டான உறவு என்பதை நாவலில் பல பகுதிகள் தருகின்றன. காமம் சார்ந்து ஆணுடலும் பெண்ணுடலும் இணையும் தருணங்களைத் திகட்டத் திகட்ட எழுதிக் காட்டியுள்ள இந்த நாவலின் பல பக்கங்கள் போர்னோ வகை எழுத்தின் மிக அருகில் இருக்கிறது. அதுவும் ஆண் நோக்கு நிலையிலிருந்தே எழுதப்பட்டுள்ளது. போர்னோவிலிருந்து விலகி நாவல் இலக்கியம் எழுப்பும் விவாதம் ஒன்றை உண்டாக்குவன விஜயராகவன் பாத்திரத்தின் வழியாக எழுப்பபடும் ஒருபக்கச் சார்பான கேள்விகள் மூலம் தான். தன்னிடமிருந்து விலகிச் செல்லும் ஜூலியின் செயல்களைத் துரோகம் எனத் தூற்றுகிற நிலைப்பாடு அந்தக் கேள்விகளின் மையமாக இருக்கிறது. அந்த மையம் ஜூலி என்ற ஒரு பெண்ணின் குணமாக இல்லாமல் பெண்களின் பொதுவான குணமாக முன் வைக்கப்படும் தொனியையும் நாவல் கொண்டுள்ளது, அந்தத் தொனி தான் இந்த விசயம் யோசிக்க வேண்டிய ஒன்று தானோ என்று நினைக்கத் தூண்டுகிறது.

விஜயராகவனின் கோணத்திலிருந்து மட்டுமே எல்லாவற்றையும் பேசும் நாவல், தன்னை விட 22 வயது மூத்த- ஏற்கெனவே திருமணமான-   ஓர் ஆணுக்கு பெண்ணொருத்தி  ஒல்லியான தனது உடம்பிற்குள் இருந்து உடல் இன்பத்தை வழங்கித் தன்னை  ஒப்படைக்க நேர்ந்த சூழல் பற்றி எதுவும் பேசவில்லை.  பின்னர் அதிலிருந்து விடுபட விரும்பிய போது அவளது மனத்திற்குள் எழும்பிய வினாக்கள் அல்லது குற்ற உணர்வு குறித்தும் நாவலின் பக்கங்களில் எங்கும் இல்லை. ஆணைச் சார்ந்தே பெண்களை வாழ வைத்துள்ள சமூகத்தின் மீது பெண் வைக்க விரும்பும் விமரிசனம் என்பதாகக் கூட நாவலாசிரியர் எதையும் எழுதிக் காட்டவில்லை.

நாவலை வெளியிட்டுள்ள காலச்சுவடு பதிப்பகம் இந்த நாவலில் இடம் பெற்றுள்ள சம்பவங்களும் பெயர்களும் கற்பனையே என்ற குறிப்பையும் தந்துள்ளது. ஆனால் இதனைப் போகிற போக்கில் தரப்படும் பொதுவான குறிப்பு எனச் சொல்ல முடியாது. தேர்ந்த வாசகன் இதனை நிச்சயம் ஓர் எச்சரிக்கைக் குறிப்பு என்றே நினைக்க வேண்டும். இந்த எச்சரிகைக் குறிப்பு பல நேரங்களில் மறந்து போகும் வாய்ப்பை நாவலின் எழுத்து முறை உண்டாக்குகிறது. இதில்  தேர்ந்த வாசகன், சாதாரண வாசகன் என்ற வேறுபாடுகள் இருக்காது என்றே நினைக்கிறேன்.

பின் அட்டையில் இடம் பெற்றுள்ள நாவலாசிரியரின் புகைப்படத்தைப் பார்த்து விட்டு 125 பக்கத்தில் அச்சிடப்பட்டுள்ள இந்த நாவலை வாசிக்கத் தொடங்கும் ஒரு வாசகர் தன் வரலாற்று நாவல் ஒன்றை வாசித்துக் கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டால் அதனைப் பெரிய வாசிப்புப் பிழை என்று சொல்லி விட முடியாது. காரணம்  அந்த அளவுக்கு நாவலில் இடம் பெற்றுள்ள நிகழ்ச்சிகளும் கூற்று முறையும் அமைந்துள்ளன.தன்மைக் கூற்றுக் கதை சொல்லல் முறையும், குறிப்பான தேதிகள் இட்ட நாட் குறிப்புகளும், நாவலில் இடம் பெறும் சம்பவங்கள் நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் இடங்களும் என எல்லாமே நாவலைப் புனைவு சார்ந்த எழுத்து என்ற நிலையை மாற்றி,‘ உண்மை; உண்மையைத் தவிர வேறல்ல’ என்று உரக்கக் கூறும் தொனியைக் கொண்டிருக்கின்றன.

பெண்களின் மனம், உடல் சார்ந்த பெண்ணியச் சொல்லாடல்களும் குரல்களும் பதிவான இந்த நேரத்தில் இப்படியொரு நாவலை எழுதவும் வெளியிடவும் நேர்ந்துள்ளதை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது என்ற கேள்வியை வாசிக்கிறவர்களுக்கு விட்டு விடுவதே சரியாக இருக்கும். தனியொரு மனிதனின் அனுபவம் மற்றும் சிந்தனையிலிருந்தே படைப்பு உருவாகின்றது என்றாலும், அதனைப் பொதுவான நியாயங்களுக்குள் வைத்துப் பேசுவதற்கான வாய்ப்பை எழுத்தாளன் உருவாக்க வேண்டும் என எதிர்பார்ப்பதைத் தவறான எதிர்பார்ப்பு என்று சொல்ல முடியாது.

விஜயராகவனின் காமம் சார்ந்த நியாயங்கள் எல்லாவற்றையும் முன் மொழியும் இந்த நாவல் பொதுத்தள விவாதம் எதற்குள்ளும் செல்லவில்லை. அதற்கு மாறாகப் பிடிவாதமான ஆண் மைய நோக்கில் எல்லாவற்றையும் நியாயப் படுத்தப் பார்க்கிறது. அந்த நியாயங்களும் காமரூபத்தின் நியாயங்களாக இருப்பதால் நல்ல இலக்கியப் படைப்பொன்றின் பொதுக்குணத்தை இழந்து நிற்கிறது என்றே சொல்ல வேண்டும். இந்நாவலுக்கு நேர்மறையான குறிப்பொன்றைத் தர வேண்டும் என்றால் இப்படிச் சொல்லலாம். ஆண்நோக்கு எழுத்துக்குச் சரியான உதாரணமாக மூன்றாவது சிலுவை உள்ளது என்பதே அந்தக் குறிப்பு.  

மூன்றாவது சிலுவை - உமா வரதராஜன்; பக்.128,விலை ரூ.90,வெளியீடு: காலச்சுவடு பதிப்பகம், 669, கேபி சாலை, நாகர்கோவில் 629001; தொலைபேசி : 04652 278525

அன்புடன் தளவாய் சுந்தரத்திற்கு

நந்தலாலாவுக்கு விமரிசனம் எழுத நினைத்தேன். வந்துள்ள விமரிசனங்களும் விவாதங்களும் கூடுதல் விமரிசனம் தேவையில்லை என்று முடிவுக்குக் கொண்டு வந்து நிறுத்தி விட்டது. விட்டுவிடலாம்.

உமாவரதராஜனின் குறிப்புக்குப் பின்வரும் குறிப்பைப் பதிலாகப் போடலாம்:

==================================

நான் தீராநதியில் உமா வரதராஜனின் மூன்றாம் சிலுவை நாவலுக்கு எழுதிய விமரிசனத்திற்கு அவர் அனுப்பிய குறிப்பைத் தீரா நதியில் வாசித்தேன். அதல்லாமல் அவரும் அவரது நண்பர்களும் தோழிகளும் இணையவழியாக முகநூலில் எழுதியிருந்த சில குறிப்புகளையும் வாசிக்க நேர்ந்தது. அவர்களது குற்றச்சாட்டு “ நான் நூலின் பின் அட்டைக் குறிப்பு மற்றும் புகைப்படத்தை மட்டும் வைத்து விமரிசனம் எழுதி விட்டேன்” என்பதாக இருக்கிறது. இப்படியொரு முடிவுக்கு அவர்கள் எப்படி வந்தார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. எனது விமரிசனத்தை முழுமையாக வாசித்து விட்டு, நாவலையும் வாசித்து விட்டு எனது விமரிசனத்தின் அடிப்படைகள் தவறு எனச் சொல்ல விரும்பினால் விரிவாக அதை எழுத வேண்டும். அப்படிச் செய்யாமல் மூன்று வாக்கியங்களில் அல்லது ஒற்றைச் சொல்லில் கோபத்தை மட்டும் காட்டுவது எப்படி சரியான எதிர்வினையாக இருக்க முடியும்?

நாவலின் முக்கியமான கூறுகள் மூன்று. இடம், காலம், பாத்திரங்கள். அத்தோடு கதைசொல்லியின் இடமும் கவனிக்க வேண்டிய ஒன்று. இவற்றின் வழியாகவே நாவலாசிரியன் மனித வாழ்க்கையின் ஒருசில சிடுக்குகளை அல்லது குறுக்கு வெட்டுத்தோற்றத்தை வாசிப்புக்குத் தர விரும்புகிறான். அப்படித்தரும் போது முதல் மூன்றையும் புனைவுத் தன்மைகளோடு தரும் நிலையில் நாவலாசிரியனையும் கதாபாத்திரங்களையும் தொடர்பு படுத்தி விமரிசனம் பேசினால், அப்படிப் பேசும் விமரிசகனுக்கு விமரிசனத்தில் எந்த அடிப்படையும் தெரியவில்லை என்று தள்ளிவிட்டுப் போய்விடலாம். இடத்தையும் பாத்திரங்களையும் புனைவாக ஆக்கும் போதும் கூட இதே நிலைபாட்டையே மேற்கொள்ளலாம். ஆனால் நாவலின் நிகழ்வெளியும் காலமும் உறுதியானதாக ஆகும் போது நாவல் ஒரு வரலாற்றைச் சொல்ல முயல்கிறது என்ற எண்ணம் தோன்றுவதை எந்த வாசகனும் மறுக்க மாட்டான். விமரிசகன் கட்டாயம் அதைக் கவனித்துப் பேசியே ஆக வேண்டும். இப்படியான உறுதிக் கூறுகளை வைப்பதன் நோக்கமே இந்தப் புனைகதையை உண்மைக்கு நெருக்கமான கதை என்று நீங்கள் வாசிக்க வேண்டும் என வலியுறுத்தும் நோக்கத்தில் தான்.

உமா வரதராஜனின் நாவல், இடம் மற்றும் காலம் என்ற இரண்டையும் பருண்மையான உண்மை என நிலைநிறுத்த முயன்று அதற்கான குறிப்புகளைத் தந்துள்ளது. அத்தோடு கதை சொல்லியைப் பாத்திரங்களிடமிருந்து விலக்கி வைக்கும் படர்க்கைக் கூற்றையும், முன்னிலைக் கூற்றையும் தவிர்த்து விட்டு தன்மைக்கூற்றில் நிகழ்வுகள் விவரிக்கப்பட்டுள்ளன. இப்படி விவரிப்பதன் மூலம் வரலாற்றுத் தன்மையைத் தன்வரலாற்றுத்தன்மையாக மாற்ற முயன்றுள்ளார் எனச் சொல்வதில் என்ன பிழை இருக்கிறது? இதனைச் சுட்டிக்காட்டாமல் செல்வது விமரிசகனின் பொறுப்பே ஒழிய உள்நோக்கம் அல்ல.

இதற்கும் மேலாக பின் அட்டைக் குறிப்பில்

இந்த நாவல் ஆண்களை ரகசியமாக மகிழ்ச்சி கொள்ளச் செய்யும்.
பெண்களை ஆவேசமாக எதிர்வினையாற்றத்தூண்டும்-

என்ற குறிப்பும் தரப்பட்ட நிலையையும் இணைத்துப் பேச வேண்டிய தேவை தர்க்கபூர்வமான விமரிசனத்திற்குத் தேவை எனக் கருதுகிறேன். நூலின் அட்டையின் தரப்படும் குறிப்புகள், வாசிப்பவனை ”இப்படி வாசி” என்று தூண்டும் நோக்கம் கொண்டது இல்லையென்று நாவலாசிரியரோ, பதிப்பகத்தாரோ மறுக்க முடியுமா? அப்படியொரு நோக்கம் இல்லையென்றால் ஏன் தர வேண்டும்?

உமா வரதராஜனின் சிறிய நாவலுக்குள் இருக்கும் காலம், இடம் பற்றிய தீர்க்கமான குறிப்புகள்(ஆண்டு, தேதி,) இத்தகைய தூண்டுதல்கள் வழியாகவும், தந்துள்ள குறிப்புகளோடும் சேர்ந்து வாசித்த போதுதான் இந்தநாவல் ஆண்நோக்கு நாவல் என்ற விமரிசனக் குறிப்பை நான் எழுத நேர்ந்தது. இத்தகைய விமரிசனப்பார்வையை இலக்கியவியல் சார்ந்த விமரிசனப் பார்வை இல்லையென்று உமாவரதராஜனும், அவருக்காக முகநூலில் வரிந்து கட்டிக் குறிப்பு எழுதியுள்ள அவரது நண்பர்களும் ஏற்றுக் கொள்ளாமல் போகலாம். அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக நான் விமரிசனம் எழுதவில்லை. (இதே நாவலை வெளியிட்ட காலச்சுவடு பதிப்பகம் ஆகப் பெரிய நாவல் ஒன்றை வெளியிட்டுள்ளது. 1200 பக்கங்கள் விரியும் கொற்கை நாவலின் இயல்களின் தொடக்கமும் குறிப்பான ஆண்டுக்குறிப்புடன் தான் தொடங்கியுள்ளன. வாசிக்கும் போது உலவும் பாத்திரங்கள் முழுமையான புனைவு என்றாலும் தரப்பட்டுள்ள ஆண்டுக்குறிப்புகள், வம்சாவளிக் கிளைகள், புகைப்படங்கள், வரைபடங்கள் போன்றவற்றின் துணையோடு வரலாற்றுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் புனைவு என்பதாகக் காட்டும் நோக்கமும் ஆசையும் கொண்டது என்பதை விமரிசனத்தின் குறிப்பாகச் சொல்லாமல் விட முடியாது)

ஒரு பிரதி அது நாவலானும் திரைப்படமானாலும் வாசகனிடம் அல்லது பார்வையாளனிடம் என்னென்ன குறிப்புகளோடு வந்து சேர்கிறது; அந்தக் குறிப்புகள் வாசகனின் சூழலில் எவற்றையெல்லாம் நினைவூட்டுகிறது; அதன் மூலமாக வாசகனின்/ பார்வையாளனின் தன்னிலை எத்தகையதாக மாறும் வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதைச் சொல்வதையே என்னுடைய விமரிசனப் பார்வையாக வைத்திருக்கிறேன். இந்த விமரிசன முறையையே நான் திரைப்படம் சார்ந்த கட்டுரைகளிலும் பின்பற்றுகிறேன். இத்தகைய விமரிசன முறையை நான் தான் அறிமுகம் செய்கிறேன் என்பதைக் குற்றச் செயலாகச் சொன்னால் நான் வருத்தப்பட மாட்டேன். ஏனென்றால் உலக அளவில் மொழி, பண்பாடு மற்றும் கலைத்துறைகளில் விமரிசனக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ள ரேமண்ட் வில்லியம் போன்ற மார்க்சீய விமரிசகர்களும், தெலுஷ், கொத்தாரி போன்ற பின் அமைப்பியல்வாதிகளும் அப்படிப் பட்ட விமரிசன முறையைத் தான் பின்பற்றியிருக்கிறார்கள். அவர்கள் விமரிசனத் துறையிலிருந்து தள்ளி வைக்கப்பட வேண்டியவர்கள் என்றால், அ.ராமசாமியையும் தள்ளி வைத்து விடலாம்.

அ.ராமசாமி, திருநெல்வேலி