அசோகமித்திரனின் சிறுகதைத் தொனிகள்

சமூக யதார்த்தத்தை எழுதுவதில் இரண்டு போக்குகள் உள்ளன. முதல் போக்கு குறிப்பான இலக்கு எதனையும் வைத்துக் கொள்ளாமல் சமூகத்தின் இருப்பையும் அதன் விசித்திரங்களையும் அதற்கான சமூகக் காரணங்களையும் தனிநபர் செயல்பாடுகளையும் எழுதிக் காட்டும் முறை. இதன் தொடக்கப் புள்ளியாகப் புதுமைப்பித்தன் எழுத்துக்களைச் சொல்லலாம். அவர் தொடங்கிய இந்தப் போக்கின் நீட்சியாகச் சுந்தரராமசாமி, சா.கந்தசாமி, அசோகமித்திரன், பிரபஞ்சன், பாவண்ணன், சுப்ரபாரதி மணியன் போன்றவர்களின் சிறுகதைகளும் நாவல்களும் இருக்கின்றன எனக்கூறலாம். 

இவர்களில் அசோகமித்திரனின் எழுத்துகள் நீர்ச்சுழிப்பற்ற நதியின் போக்கு போன்றது. அதன் ஆழத்தில் என்ன இருக்கிறது என்பதை மேற்பரப்பில் பார்க்க முடியாததைப் போல புனைவின் விவரிப்பில் வாசிக்கும்போது தெரியாது. ஆனால் வாசிக்கும் மனதிற்குள் அது   அலைகள் பலவற்றை எழுப்பிக்கொண்டே  இருக்கும். அவரது இரண்டு சிறுகதைகளை வாசிப்பதின் வழியாக அவரது சிறுகதை பாணியை / தொனியைப் விளக்க முயன்றுள்ளேன்.   ஒரு கதை துரோகங்கள்; இன்னொன்று சங்கமம்.

துரோகங்கள் கதையை வாசிக்கத் தொடங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே அவரது புகழ்பெற்ற நாவலான 18- வது அட்சக்கோட்டை வாசிக்கும் நினைவு தோன்றுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.   கலவரம், கல்லூரி மூடல், மாணவர்கள் வீட்டில் முடங்கல் என அந்த நாவலின் நிகழ்வுகள் இந்தக் கதையிலும் இருந்தன. கதையின் காலமும் சிறுகதை யின் எல்லையைத் தாண்டி 50 வருட நிகழ்வுகளையும் நினைவுகளையும் தொட்டுத்தொட்டுத் தாவி்க் கொண்டிருந்ததால் சிறுகதையின் வடிவ எல்லையைத் தாண்டிக் குறுநாவலாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது என்ற எண்ணமும் வலுவாகிக் கொண்டே இருந்தது. அதனால், அந்த நாவலில் எழுத நினைத்த ஒரு கிளைக்கதையை இப்போது எழுதியிருக்கிறார் என்ற நினைப்பிலேயே துரோகங்களை வாசித்தேன். அந்த நாவலை வாசித்தவர்கள்,   ஆனந்த விகடனில் (23/11/16) அச்சாகியிருக்கும் அசோகமித்திரனின் துரோகங்கள் கதையை இப்படி வாசிப்பதைத் தவிர்க்கமுடியாது.

அந்த நினைப்போடு வாசித்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் கதையில் இடம்பெறும் “ஒப்புதல் வாக்குமூலங்கள்” கதையைக் கச்சிதமாக்கி விட்டன. ஒப்புதல் வாக்குமூலங்கள் தருபவர்கள் இருவரும் ஆண்கள் என்பதும், அத்துரோகத்தால் பாதிக்கப்படுபவள் ஒரு பெண் என்பதும் உணரப்படும்போது கதை பெண்மையக் கதையாக - இந்தியப் பெண்களின் கதையாக மாறிவிடுகிறது. அதன்வழியாகச் சிறுகதையின் கச்சிதம் கூடிவிட்டதை என்று உணரமுடிந்தது. தனது 19 வயதில் தன்னைவிட ஒருவருடம் வயதில் குறைந்தவன்மீது கொண்ட விருப்பத்தைக் கன்னத்தைக் கிள்ளிக் கள்ளங்கபடமில்லாமல் வெளிப்படுத்திய தன் மகளுக்குச் செய்த துரோகத்தை முதலில் ஒப்புக்கொள்பவர் அவளது சந்தை சதாசிவம்.

 
நீலகண்டன் மீது ரஞ்சனியின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றி வைக்கக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில் ஒருவாரத்தில் வருகிறேன் என்றவனை, ‘ஒருமாதங்கழித்து வா’ வென்றுசொல்லிப் போக்குக்காட்டிவிட்டு, வேலையை மாற்றிக்கொண்டு ஹைதராபாத்தின் நகர்ப்புறமிலிருந்து சென்னைக்கு இடம்பெயர்ந்த அவளது தந்தை, மகளின் பிடிவாதமான காதலை உணர்ந்து “துரோகம் பண்ணிட்டேண்டி ரஞ்சனி. உனக்கும் அந்தப் பையனுக்கும் துரோகம் பண்ணிட்டேன்’னு புலம்பிண்டே உயிரை விட்டார் - எனச்சொல்லும் இடம் ஒரு துரோகத்தை வெளிப்படுத்திய இடம். இன்னொரு இடம் நீலகண்டன், ரஞ்சனியிடம் “நான் உனக்குத் துரோகம் பண்ணிட்டேன். அப்போ தெரியலை. ரொம்பப் பெரியதுரோகம். எனக்கு உன் முன்னாடி நிக்கிறதுக்கு வெட்கமாயிருக்கு” எனப் புலம்பும் இடம். 50 வருடம் தன்னுடைய நினைப்பில் ஒருத்திக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளாமல் காத்துக்கொண்டும் தேடிக்கொண்டும், எதிர்பார்த்தும் இருந்ததைப்பார்த்துக் குற்றுணர்வுக்குள்ளாகித் தவிக்குமிடம் அது.

இரண்டு ஆண்களும் தங்கள் ஒப்புதல்களைச் சொல்லி ரஞ்சனிக்கு இழைக்கப்பட்ட துரோகத்தைக் கூட்டுவதால், அவளது தியாகத்தையும் காதலின் ஆழத்தையும் வெளிப்படுத்தி விடுகிறார்கள். இந்த இழப்பும் தியாகமும் இந்தியப்பெண்களின் பொது அடையாளம். தனது வாழ்க்கையை ஆண்களிடம் ஒப்புக்கொடுக்கப் பெண்கள் காத்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்; ஆனால் ஆண்கள் விசாரணைகளின்றி அல்லது சின்னச் சின்ன விசாரணைகளுக்குப் பின் பெண்களுக்குத் துரோக மிழைக்கிறார்கள் என்பதை எளிமையான நகர்த்தலின்வழியாகக் கதையாக்குகிறார் அசோகமித்திரன்.

ஐரோப்பிய வாழ்முறையிலிருக்கும் தனிமனித இருப்பும் சுதந்திரமும் போலன்றிப் பெருஞ்சமூகமாக நகர்வது இந்திய வாழ்க்கைமுறை. இங்கே தனிமனிதர்கள் மட்டுமே குற்றவுணர்வுகளோடும் அறத்தோடும் வாழ்கிறார்கள். ஒரு தனிமனிதன், பெருஞ்சமூகத்தின் அங்கமாக, பிரதிநிதியாக அறியப்படும்போது அறம் வழுவுகிறவர்களாகவே அறியப்படுகிறார்கள். அறம் தவறுதல்-குற்றவுணர்வு தொலைத்தல் என்பது சமூகவாழ்வின் வெற்றிக்கான காரணங்களாகவும் அறியப்படுகிறது.
இந்தக் கதையில் இடம்பெறும் இரண்டு ஆண்களுமே தங்களின் குற்ற மனத்தை வாழ்வின் கடைசிக்கட்டத்திலேயே வெளிப்படுத்துகிறார்கள். ரஞ்சனியின் தந்தை ‘துரோகமிழைத்து விட்டேண்டி’ என்று சொல்லிக் கொண்டே இறக்கிறார். ரஞ்சனியின் காதலனான நீலகண்டன், “ தன்னையே அவள் 50 ஆண்டுகளாக எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் என்பதை உணர்ந்தபின் தனது துரோகத்தை மறைக்கத் தனிமையைத்தேடுகிறான். இது தவிர்க்கமுடியாத ஒன்று. தனது நியாயத்தை மனம் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அவன் தனிமைக்காகப் போனானா? தன்னையே இன்மையாக்கப்போனானா? என்று ஐயமும் கதையில் எழுப்பப்படுகிறது. தனிமனிதனின் அறமனத்தின் தூண்டுதல் தனிமையை நாடும்போது இன்னொரு முடிவுக்கும் நகரும் என யோசிக்க  வைப்பது தேர்ந்த கதைக்காரர்களின் கைவண்ணம். அசோகமித்திரன் அந்தக் கதை இப்படி முடிகிறது.

“இடதுபுறம் எல்லா துரோகங்களையும் கழுவக்கூடிய நீலக்கடல். எவ்வளவு பொருத்தம்.. நீலகண்டன்.. நீலக்கடல்.. நீலகண்டன் கடற்பக்கம் போனான்.

 

கதையின் முடிவு கவித்துவமான வரிகளோடு முடிகிறது. ஏன் போனான். கடலில் இறங்கிக்காலைக்கழுவவா? கடலுக்குள் இறங்கித் தன்னையே இல்லாமல் ஆக்கிக்கொள்ளவா? இந்தக் கேள்விக்கான பதிலை அந்தக் கதையைப் படிக்கும் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் மனம் போல எழுதிக் கொள்ளலாம். அசோகமித்திரன் எழுதவில்லை. முடிவுகளைச் சொல்லாமல் வாசகர்களிடம் விட்டுவிடுவது அசோகமித்திரனின் கதை பாணியின் தனித்துவம்.

இப்போது அடுத்த கதைக்குள்-சங்கமம் கதைக்கு வருவோம். அது வீடென்னும் வெளியை - மனிதர்களின் வாழ்விடத்தைச் சார்ந்த எண்ண அலைகளைக் குறித்த கதை. குடியிருந்த வீடுகளின் கதை- பல ஊர்களுக்கும் மாறுதல் பெற்று வேலை பார்த்து ஓய்வு பெற்ற ஒரு அரசாங்க ஊழியரிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய சங்கதி. வாடகை வீடு தேடுவதும், வீட்டு உரிமையாளரின் கட்டு திட்டங்களைக் கேட்டு மனதைக் கெட்டியாக்கிக் கொண்டு முன்பணம் கொடுத்துச் சாவி வாங்கிக் குடியேறுவதும், நடுத்தர வர்க்க வாழ்க்கையில் பிரிக்க முடியாத சோக சித்திரங்கள் என்பதை விலாவரியாக அவர்கள் சொல்வார்கள். அத்தகைய சோகச்சித்திரங்களுக்குள் வாய்விட்டுச் சிரிக்கும் நாட்கள் இருந்ததா ? எனக் கேட்டால் , நிச்சயம் இல்லை என்றே பல பேர் சொல்லக் கூடும்.

வாடகை வீட்டில் குடியிருக்கும் போது அந்த வீட்டின் ஒரு பகுதியில் வீட்டின் உரிமையாளரும் இருந்துவிட்டால், மனைவியின் கால் கொலுசொலியும், குழந்தைகள் வாய்விட்டு வாய்ப்பாடு சொல்லிப் பார்க்கும் வீட்டுப் பாடமும் கூட அடக்கி வாசிக்கவேண்டிய விசயங்களாகி விடும். வாடகைக்குக் குடியிருந்தவர்களின் கதை இப்படியிருக்கும் என்றால், வாடகைக்கு வீட்டைக் கொடுத்து விட்டுத் தண்டனையை அனுபவித்த உரிமையாளர்களின் கதையோ வேறு விதமாக இருக்கும்.

சில பேர் வாடகைக்கு வரும் போது அப்பாவியாக இருந்து விட்டு உள்ளே நுழைந்தவுடன், தங்கள் சொந்த முகத்தைக் காட்ட ஆரம்பித்து விடுவார்கள். பாட்டுக் கேட்கிறேன் பேர்வழி என்று நடுராத்திரியில் டிரம்ஸ் பிளிறும் மேற்கத்திய சங்கீதத்தை உச்சநிலையில் அலற விடுவார்கள். வெள்ளை அடிக்கப்பட்ட சுவர்களே தெரியாத அளவுக்கு வண்ணங்களில் சிரிக்கும் சாமி படங்கள் போட்ட மாதங்காட்டிகளையும், நாட்காட்டிகளையும் போட்டோக்களையும் மாட்ட ஆணிகளை அடித்துத் துவம்சம் செய்வார்கள்.
மாத வாடகையை மூன்று மாதங்கழித்துத் தருவதில் தொடங்கி, வங்கியில் தான் செலுத்துவேன் என வில்லங்கம் பேசி, ’மூன்று வருடம் முடிந்து விட்டால் வீட்டை மாற்றச் சொல்லி வற்புறுத்த முடியாது தெரியுமில்ல’ என்று குடியிருப்போர் சட்டம், வாடகைச் சட்டம் போன்றவற்றைப் பேசி வீட்டு உரிமையாளரைக் கிலி கொள்ளச் செய்வார்கள்.

கடைய நல்லூர், திசையன்விளை, மார்த்தாண்டம் போன்ற சிறுநகரங்களுக்கே வாடகை வீட்டுப் பிரச்சினைகள் வந்து விட்டன என்கிற போது, திருநெல்வேலி, மதுரை, திருச்சி போன்ற பெருநகரங்களிலும், சென்னை மாநகரத்திலும் அதன் பரிமாணங்கள் பலவிதமாக இருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை. அதுவும் அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்புகளின் வழியாக ஆகாயத்தை நோக்கிப் பயணம் தொடங்கியிருக்கும் சென்னை வாசிகள் சந்திக்கும் சிக்கல்களும் பிரச்சினைகளும் பலவிதமானவை. அடுக்குமாடிகள் கட்டப்படும்போது சொல்லப்படும் எல்லா வசதிகளும் முடியும்போது இருக்கும் என்பதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இருப்பதில்லை.

ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் பணத்தைக் கொடுத்து விட்டு முடியும் நாளுக்காகக் காத்திருக்கும் நடுத்தரவர்க்க மனிதன் இருக்கும் குறைகளைச் சகித்துக் கொண்டு குடியேறவே விரும்புவான். அந்தப் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் கட்டிட ஒப்பந்தக்காரர்கள் பலவீனமான கட்டிடங்களையும் அனுமதி பெறாமல் கட்டிய மாடிகளையும் கூட விற்று விடுகிறார்கள் என்பது அன்றாடப் பிரச்சினைகளாக மாறிக் கொண்டிருக்கின்றன.

வாடகை வீடு, சொந்தவீடு என்ற பிரச்சினைகளை மட்டும் அல்லாமல் சென்னை போன்ற பெருநகரத்து நடுத்தர மக்களின் சின்னச் சின்னப் பிரச்சினைகளின் பரிமாணங்களையும் சிறுகதைகளாக எழுதிய எழுத்தாளர்கள் பலருண்டு. அவர்களுள் முக்கியமானவரும் முதன்மையானவருமாகக் கருதப்பட வேண்டியவர் அசோகமித்திரன் தான். இந்தப்பரப்பில் தண்ணீர், கரைந்த நிழல்கள் என நாவல்களை அசோகமித்திரன் எழுதிய போதும், அவரது இலக்கிய வடிவம் சிறுகதைதான் என்பது எனது கருத்து. எழுதுவதற்கு ஏற்ற விசயம் என்று கருத முடியாத ஒன்றைக்கூட மிகச் சிறந்த சிறுகதையாக எழுதிக் காட்டியவர்.இப்போது அவரது சங்கமம் கதையை வாசிக்கலாம்.

ஒரு சிறுகதையின் தொடக்கமும் முடிவும் ஓர்மையுடன் இருக்கும் போது அந்தக் கதை சுவாரசியமாக அமையும் என்ற சிறுகதை இலக்கணத்தைத் தன்னகத்தே கொண்ட கதை இது. நடுத்தர வர்க்க வாழ்க்கையில் வெளிப்படையாகச் சிரித்துக் கொள்ள வாய்ப்பின்றிப் புன்னகைத்துக் கொள்ளும் ஒரு நிலையைச் சொல்லும் கதை.  அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் மேல் மாடியில் வாடகைக்கு குடியிருக்கும் ஒரு முதிய தம்பதியோடு சொட்டும் சாக்கடைத் தண்ணீருக்காக முதல்நாளில் முரண்படும் ஒரு நடுத்தர வர்க்க மனிதனின் துன்பம் அடுத்த நாளில் புன்னகைத்துக் கொள்ளும் ஒன்றாக மாறிவிட்டதைச் சித்திரிக்கும் சங்கமம் கதை இப்படித் தொடங்கி நீள்கிறது:

முதலிலியே பலமாக அழுத்தியிருக்கலாம். அழைப்புமணியை அவன் இன்னொரு முறை அழுத்தினான். கிழவர் அவன் முன் நின்றான்.

“ என்னப்பா?” “ உங்க சாக்கடை சார்” ”என்ன?”

“உங்க சாக்கடைத் தண்ணி எங்க வீட்டுல ஒரேயடியாக் கொட்டறது.”

“போனவாரம் ரிப்பேர் பண்ணினாயே” “ ஆமாம்”

“ நாங்க அந்த இரண்டு நாளைக்கு அங்க தண்ணியே விடலே. எல்லாப் பாத்திரத்தைச் சேத்து வைச்சு மூணாம் நாள் தேய்ச்சோம்.”

“ அது சரியா ரிப்பேர் ஆகலை சார். இப்போ இன்னும் மோசமா யிடுத்து. முன்னே சும்மா சொட்டிண்டு இருந்தது. இப்போக் கொட்டறது”

**************
தொடக்கச் சந்திப்பின் உரையாடல் நீண்டு கடைசியில் இப்படி ஒரு முடிவுக்கு வருகிறது:

“நான் இங்கே வாடகைக்கு இருக்கிறவன். நீங்கள்ளாம் சொந்தக்காரங்க. நான் மாசா மாசம் வாடகையைக் கொடுக்கறதுக்கே சிரமப் பட்டுண்டிருக்கேன். அதுலே வீட்டை ரிப்பேர் பண்ணு, சாக்கடையை மாத்துன்னா முடியற காரியமா?”

“சார், என் தலையிலே உங்க சாக்கடைத் தண்ணி கொட்டறது!.”

“நான் கொட்டலை.” “ நீங்கதான் கொட்டறீங்க”

“வீட்லே சாக்கடைன்னா அதுலே தண்ணீ வராம இருக்குமா?”

“ உங்களுக்குச் சரி சார். அது என் தலை மேலே விழுறது.”

“ நீ வேணும்னா உன் கீழ் வீட்டுக்காரன் தலை மேலே கொட்டு.”

“ இது என்ன பேச்சு சார்? எங்க கஷ்டம் தெரியாம பேசறீங்களே?”

கிழவர் புன்னகை புரிந்தார். “ உன் கஷ்டம் தெரியாம இல்லேப்பா.. நான் என்ன பண்ண முடியும்? உனக்கு இருக்கற மாதிரி எனக்கும் இந்த வீட்டில இது ஒரு சாக்கடை தான். இங்கே தான் பாத்திரம் கழுவணும், துணி தோய்க்கணும். எங்களுக்கும் ஒரே பாத்ரூம். அது வெறும் பாத்ரூம்தான். நாங்க இரண்டே பேர். எவ்வளவு பாத்திரம் இருக்கப் போறது? அதையெல்லாம் எங்கேப்பா சுத்தம் செய்யறது? எல்லாம் இந்த பால்கனிச் சாக்கடையிலே தான்.

********************
முதியவரின் நியாயங்களை ஏற்றுத் திரும்பிய அவன் , தனது மனைவியை எதிர்கொள்ளும் நிகழ்ச்சியையும் உரையாடலாகவே தருகிறார் அசோகமித்திரன்:

“சும்மா சும்மா நாம்பளே ஏன் கட்டிட ரிப்பேரெல்லாம் செஞ்சுக்கணும்? போய் பில்டர்கிட்டே சொல்லணும்.”

“ என்ன நீ துரத்திண்டே இருக்கே.? நீ சொன்னா மாடிக்காரங்கிட்டே சொல்லணும். இப்போ நீ இன்னொன்னு சொன்னா பில்டர்கிட்டே சொல்லணும்”.

“ சாக்கடைத் தண்ணி என் தலை மேலதானே விழுறது. இந்த வீட்டுக்கு ஒரு மாடிதான் சாங்க்ஷன். இந்த பில்டர் இரண்டு மாடி கட்டினதாலே தான் இப்படி ஆயிருக்கு.’’

” உனக்குத் தெரியுமா எதுக்கு சாங்க்ஷன் இருக்கு. எதுக்கு இல்லேன்னு?”

“ எனக்கென்ன, எல்லாருக்குமே தெரியும். நம்ப மாடி கட்டி ஒரு வருஷத்துக்கப்புறம் தானே இரண்டாம் மாடி கட்டினான்? நம்பளைக் கேட்டுண்டு கட்டினானா! அடிச்சுப் பிடிச்சுக் கட்டி எல்லா ஃபிளாட்டையும் விக்கவும் வித்திட்டான். இப்ப நம்ம தலையிலே சாக்கடைத் தண்ணி அருவியாக் கொட்டறது.”

ஐந்து நிமிஷத்திற்குள் சாக்கடைக் கவலையை ஒதுக்கி வைத்து விட்டு அவன் ஆபீஸுக்குக் கிளம்ப வேண்டியிருந்தது. அவன் கிளம்பி ஐந்து நிமிடத்திற்கெல்லாம் அவன் மனைவியும் கிளம்பி விடுவாள்.

அவர்கள் மகன் மேலிருந்து சாக்கடைத் தண்ணீர் சொட்டுவதற்கு முன்பே காலை ஏழேகால் மணிக்குப் பள்ளிக்குக் கிளம்பி, பகல் இரண்டரை மணிக்கு வீடு திரும்பி, அம்மா வருவதற்காக மாடிப்படியில் மணிக்கணக்கில் காத்துக் கொண்டிருப்பான். இப்படிக் காத்துக் காத்து உட்கார்ந்தே அவன் குழந்தை முகம் வயதுக்கு மீறிய அமைதியைக் காட்ட ஆரம்பித்து விட்டது. அவன் பெரியவனாகி இதே வீட்டில் சாக்கடைப் பிரச்சினை மீண்டும் எழுமானால் அவன் அதிகம் வருத்திக் கொள்ளாமல் அதற்கு ஒரு தீர்வு காண்பான்.
வீட்டுப்பிரச்சினைகளும், உறவுகளின் சிக்கல்களும் மட்டுமே நடுத்தர வர்க்கத்தின் நெருக்கடிகள் கிடையாது. அவர்களின் உண்மையான நெருக்கடிகள் வீட்டை விட்டு வெளியே கிளம்பிப் போவதிலும், அங்கே மனிதர்களைச் சந்திப்பதிலும், அவர்களைத் திருப்திப் படுத்துவதிலுமே இருக்கிறது. அந்தப் பகுதிக்குள் அசோகமித்திரனின் இந்தக் கதை நுழையவில்லை. வீடு, சாக்கடைத் தண்ணீர் உண்டாக்கிய நெருடல் என்பதிற்குள்ளேயே நிற்கும் அந்தக் கதையின் முடிவும் ஓர் உரையாடல் காட்சியாகவே அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த உரையாடல் பழைய உரையாடல் அல்ல; அந்த மனிதன் கீழ்த் தளத்தில் குடியிருக்கும் இன்னொரு குடும்பத்தினருடன் நடத்தும் உரையாடல். இதோ அந்த உரையாடல்.
பொழுது விடிந்து முதல் அரை மணி நேரம் எல்லாம் சரியாக இருந்தது. அதன் பிறகுதான் முதல் சொட்டு விழுந்தது. அவன் மனைவி அவனைப் பார்த்தாள். “இரண்டு நாள் பொறுத்துக் கொள். சனி, ஞாயிறில் நிச்சயமாக ஆளை அழைத்து வந்து சரி செய்கிறேன்” என்றான்.


அப்போ அவன் வீட்டு அழைப்பு மணி அடித்தது. கதவைத் திறந்தால் ஒரு சிறுவன்.

“ என்னப்பா.. யார் நீ?” “ எங்க அப்பா உங்களை அழைச்சிட்டு வரச்சொன்னார்.”

“யாரு உங்க அப்பா?” “ இதற்குள் அவன் மனைவி , “இது கீழ் வீட்டுப் பையன்” என்றாள்.

“வாங்க.. வாங்க” என்று அப்பையனின் அப்பா வரவேற்றார். “ ஒரு சின்ன விஷயம், உள்ளே வாங்க” என்றார்.

அவன் அவரைப் பின் தொடர்ந்தான். அந்த வீட்டுக்காரர்கள் கழுவும் இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். “ இதைப் பாத்தீங்களா!” என்று மேலே காட்டினார். கூரையிலிருந்து தண்ணீர் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவன் வீட்டிலிருந்து தான்.

அவன் சிரித்துவிட்டான். அவர் அதைத் தவறுதலாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் ,” என்ன” என்று கேட்டார்.

“என் வீட்டிலேயும் மேலேயிருந்து கொட்டறது. இப்போ இங்கே விழுற தண்ணி எங்க வீட்டுத்தண்ணியா, எங்க மாடி வீட்டுக்காரங்க தண்ணியான்னு யோசிச்சேன்.

அவன் மீண்டும் சிரித்தான்.ஆனால் அவர்கள் சிரிக்கவில்லை.

***************
பொதுவாக மனிதர்கள் எல்லாப் பிரச்சினைகளும் தங்களுக்கு மட்டுமே வருவதாக நினைக்கிறார்கள். அப்படி நினைப்பதில் எந்தவிதமான உண்மையும் இல்லை என்பதை மறைமுகமாகச் சொல்லும் இக்கதை மனித வாழ்க்கையில் ஒவ்வொருவரும் பிரச்சினைகளைச் சந்தித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள் என்பதைப் பளிச்சென்று சொல்லி விடுகிறது. எல்லாவிதமான பிரச்சினைகளும் எல்லாருக்கும் வரத்தான் செய்யும்; இந்தப் பிரச்சினை இல்லை என்றால், அதைப் போன்ற இன்னொரு பிரச்சினையை அந்த மனிதன் சந்தித்துத் தீர்வு கண்டிருப்பான். இதைப் புரிந்து கொள்ளும் போது புன்னகைக்கவும், சிரிக்கவும் யோசிக்க வேண்டியிருக்காது.

மனிதர்களுக்கிடையே நிகழும் பேச்சை அதன் எளிய வடிவத்திலேயே பதிவு செய்து நடப்புநிலையைக் கொண்டு வந்து நிகழப் போகும் ஒரு திருப்பத்திற்குள் வாசகனை நுழைத்துவிடும் ஆற்றல் கொண்டது அசோகமித்திரனின் எழுத்து. அவரது கருத்து அல்லது நோக்கம் எதனையும் கதையில் கொண்டு வராமல் விலகி நிற்கும் ஆற்றல் கொண்ட எழுத்தாளர் அவர். அவரது எந்த ஒரு கதையை வாசித்தாலும் இதை உணரலாம்.  ஏனெனில் இதுபோன்ற தன்மைகள் அவரது சிறுகதைத் தொனிகள்.